روزنامه کائنات
1

صفحه اول

۱۴۰۲ دوشنبه ۱ خرداد - شماره 4364

پاسداشت دهه کرامت

 غلام حیدری- به یازده روز ابتدایی ماه ذی‌القعده که با تاریخ مشهور برای ولادت حضرت معصومه(س) و امام رضا(ع) از فرزندان امام کاظم(ع) همزمان است، دهه کرامت می‌گویند. پیشینه این نامگذاری به دوران حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران (از سال ۱۳۵۷ش به بعد) برمی‌گردد.
مراسم دهه کرامت یکی از پرطرفدار‌ترین و شیرین‌ترین روز‌های سال برای ایرانیان و به خصوص عاشقان اهل بیت و عصمت و طهارت است. این ایام مقارن است با روز‌های موفورالسرور میلاد دردانه‌های اهل بیت که ایران میزبان آنان است و به همین جهت در این روز‌ها سراسر ایران اسلامی غرق در شادی و شعف و خوشحالی است.
کریم از صفات بارز الهی است که هم به معنای بزرگ‌منشی و بزرگواری است و هم بذل و بخشش. در قرآن کریم می‌خوانیم: «اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ»؛ بخوان که پروردگارت از همه بزرگوارتر است. (سوره علق، آیه ۳). مخلوقات الهی به پیروی از خالق خود باید این ویژگی را در خود پیاده کرده و متخلق به این صفت شوند. از افرادی که به بالاترین و والاترین قله‌های رفیع کرامت رسیدند، می‌توان به دو گوهر بی همتای امام کاظم (ع) یعنی حضرت معصومه (س) و امام رضا (ع) اشاره کرد.
کرامت در معنی لغوی به معنی سخاوت، جوانمردی و بخشندگی است و در مفاهیم انسانی و به مفهوم دینی کرامت به معنی بزرگواری است. براساس احادیث و توصیه های موجود از بزرگان دین اسلام کرامت (بزرگواری) اصل مهمی به شمار می رود.
چنانچه پیامبر اسلام و بزرگان دین توصیه به داشتن کرامت فرموده اند که در ادامه جا به چند حدیث اشاره شده است و از تمام احادیث و روایات عنوان شده در مورد کرامت میتوان به راحتی نتیجه گرفت که کرامت در دین اسلام به معنای “کوچک شمردن دنیا” و “مهار هوای نفس” نیز هست. برخی دیگر از روایات، وفاداری را به بزرگواری تعبیر می کنند تا حدی که امیرالمومنین (ع) درباره ی کرامت فرموده اند:«وفاداری به پیمان ها از بزرگواری انسان است.»
یکی از اصلی‌ترین دلیلی که این دهه را دهه کرامت نامیدند، به خاطر کرامات این دو بزرگوار، حضرت رضا (ع) و حضرت معصومه (س) است؛ کرامت به معنای جود و سخا و بزرگواری است.
رسول خدا (ص) درباره بزرگواری می‌فرماید: مردی بزرگوار است که تقوا پیشه و از گناه دوری کند. ائمه ما معصوم بودند، چون اهل گناه نبودند. اگر انسان بخواهد بزرگوار باشد، حتماً باید از گناه دوری کند. این هم شدنی نیست، مگر انسان بداند از کجا آمده و به کجا می‌ رود. هدفش را بداند. در واقع خود شناسی، می‌تواند انسان را به هدف برساند. اگر انسان بداند چه دُر گرانبهایی در وجودش است، قطعاً با مَن عَرَفَ نَفسَه فَقَد عَرَفَ ربّه می‌تواند به بزرگواری برسد و اهل تقوا باشد.
یکی از دلایل کرامات ائمه ما، همین دوری از گناه و تقوا است. اگر انسان بخواهد به موفقیتی برسد، قطعا باید اهل تقوا باشد تا قدر خودش را بداند. انسان اگر در منزل بزرگواری که اهل جود و سخا است برود قطعا کم نباید بخواهد.
یعنی وقتی شما بدانید فردی قرار است به شما همه چیز بدهد اگر شما کم بخواهید قطعا زیان دیده اید، پس بهتر این است که انسان از امام حاجت بزرگی بخواهد که آن بی نهایت است. بی نهایت، لقای خداوند بزرگ است که راه برایش راحت و رسیدن به اهداف زندگی آسانتر می‌شود. خداوند همه انسان‌ها را مورد احترام قرار داده و به آن‌ها شأن و جلال داده است. در سوره اسراء این حقیقت بازگو شده و خداوند می‌فرماید: «وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ»؛ این مقام بخشی و اهمیت دادن به انسان تا جایی پیش رفت که پس از خلقت انسان، خداوند ملائکه را مورد خطاب قرار داد و مقام جانشینی خود را مخصوص انسان دانست.
فردی که مقام خود را بشناسد و در پی حفظ این جایگاه باشد، کسی است که کرامت الهی را به ودیعه گرفته و در درون خود آن را درک کرده است؛ چنین فردی خود را با تسلیم در مقابل وسوسه‌های شیطانی تغییر نداده است و به این دلیل نزد پروردگار دارای شأنی عظیم است.

 

ارسال دیدگاه شما

عنوان صفحه‌ها
30 شماره آخر
بالای صفحه