صفحه اول
مریم جباری- مسعود پزشکیان با بیان اینکه اگر خواهان اصلاح و تغییر رفتار در جامعه هستیم، این کار نیاز به زمان و تلاش مداوم و کار فرهنگی دارد، تصریح کرد: باید این فضا را فراهم کنیم که اصلاحات تدریجی در کشور شکل بگیرد و این با تحمل یکدیگر و کار فرهنگی امکان‌پذیر است و باید بدانیم که چاره‌ای هم جز این نداریم. وی پنجشنبه در دیدار با اهالی فرهنگ و هنر، با بیان اینکه این سرزمین متعلق به همه ماست و باید آن را بسازیم، اظهار داشت: با وفاق و همدلی می‌توان مشکلات را حل کرد، اما اگر به دنبال ایجاد دعوا باشیم، همه چیز بهم خواهد خورد. بسیاری از افراد ادعا دارند که می‌توانند مشکلات را حل کنند، اما هر کسی تنها از دریچه نگاه خود به دنبال مشکل است و ظلمی بالاتر از این نیست که یک انسان براساس جهل خود یک مسیر را انتخاب و بر آن پافشاری کند. به باور کارشناسان بسیاری از مطالبات امروز جامعه از جمله آزادی، عدالت، برابری، کرامت انسان‌ها و مقابله با ظلم، فساد، تبعیض و اجحاف به حقوق انسان‌ها همسو با شعار‌های انقلاب اسلامی است . برای توسعه پایدار باید هم دولت و هم جامعه تقویت شود و توجه به یک بخش و ضعف بخش دیگر مانع توسعه پایدار خواهد شد. توجه خاص به جامعه مدنی و تقویت و نهادمند کردن آن باید به سمتی برود که با گفت‌وگوی بیشتر و ظرفیت‌سازی به تقویت نهاد حاکمیت بینجامد. ما نیازمند یک گفت‌وگوی ملی هستیم. باید جناح‌های مختلف با گفت‌وگویی مؤثر و متکی بر حل مسائل جامعه بر سر مسائل، مشکلات و اولویت‌های جامعه با هم به توافق برسند و به سوی حل مسائل پیش بروند در غیر این صورت کل جامعه آسیب می‌بیند. بنابراین باید بحث گفت‌وگوی ملی در دستور کار دولت قرار گیرد. این مهم را مدتی است که دولت در قالب برگزاری جلسات با فعالان سیاسی و دانشگاهی در حوزه‌های مختلف آغاز کرده است. اگر چه انتظار می‌رود که این گفت‌وگوها با جدیت بیشتری پیگیری شوند و برآورد و خروجی آنها خود در تصمیم‌گیری‌های پیش رو به نمایش گذاشته شود. گفت وگوی ملی مثل هر پدیده اجتماعی دیگری، پدیده‌ای نیست که بخواهیم صفر و صدی نسبت به آن قضاوت داشته باشیم. روند گفتگو تا حدی در کشور جریان دارد، ولی پر هزینه است و باید هزینه گفت وگوی ملی کم و به آن رسمیت ببخشیده شود. باید از شکل گیری گفتگو در رسانه‌ها در قالب‌های مختلف استقبال شود در این صورت به شکل مطلوبی مطالبات مطرح، موانع بررسی و راهکار‌ها ارایه می‌شوند. اصل اولیه برای یک گفتگو، مشروعیت قایل شدن برای «وجود» طرف گفتگو است. بدین معنا که ما با کسی که مشروعیتی برای وجودش قائل نباشیم نمی توانیم گفتگو کنیم و در این حالت تبادل کلامی را نباید گفتگو نامید. گفتوگو با بحث چند تفاوت اساسی دارد: ۱. در گفت‌وگوی واقعی به دنبال راهحل هستیم امـــا در بحث بیشتر میخواهیم دانش خودمان را به رخ دیگری بکشیم. ۲. در گفت‌وگوی واقعی، در پی یافتن پاسخ برای سؤالهایمان هستیم اما در بحث همیشه میخواهیم جواب سؤال طرف مقابل را بدهیم. ۳. هدف گفت‌وگوی واقعی صحبت کردن با دیگری است. به همین علت در پایان گفتوگو هر دو طرف برندهاند، اما در بحث همیشه یک شکست خورده و یک برنده وجود دارد، به این علت که هدف بحث برنده شدن است. ۴. در گفتوگو اصل را بر برابری خودمان با دیگری میگذاریم اما در بحث روی تفاوتها و امتیازهای خود نسبت به دیگری تأكید میكنیم. ۵. اساس یک گفتوگو احترام و توجه به دیگری است اما در بحث پشت همه حرفها، اثبات قدرت ما نسبت به دیگری نهفته است. ۶. در گفتوگو، به دیگری گوش میسپاریم و دیدگاه او را هم مدنظر قرار میدهیم اما در بحث میخواهیم نظر خودمان را اثبات کنیم. ۷. در گفتوگو میخواهیم امکانها و چشماندازهای جدید را کشف کنیم اما هدف بحث دفاع از موقعیت فعلی خودمان است.