بهار عبادت

 امیر رضایی- ماه رمضان بهار عبادت است همان طوری که بهار در جسم انسان نشاط به وجود می‏آورد در ماه رمضان هم انسان باید بر اثر عبادت نشاط روحی پیدا کند و این میسر نیست مگر اینکه انسان قبلا آمادگی پیدا کند و این آمادگی در درجه اول توبه است.
خداوند متعال در قالب دین اسلام به عنوان نسخه نهایی ادیان الهی، فرصتهای نابی را برای ارتباط بندگانش با خود، در اختیار آنان قرار داده است. از جمله بهترین فرصتها، اختصاص یک ماه برای عبادت و ارتباط ویژه و ممتاز از سایر اوقات است. با نزدیک شدن به ماه مبارک رمضان لازم است هر چه بیشتر خود را برای استفاده از این فرصت ناب مهیّا سازیم.
ارتباط با خداوند متعال به عنوان منشأ همه خوشبختی ها، مهمترین وظیفه هر انسانی است که به دنبال استفاده حقیقی از عمر گرانمایه خود در این دنیاست. بر همین اساس خداوند متعال ضمن ابلاغ پیام خود به بشریّت توسّط پیامبران، در قالب دین اسلام به عنوان نسخه نهایی ادیان الهی، فرصتهای نابی را نیز برای ارتباط بندگانش با خود، در اختیار آنان قرار داده است. از جمله بهترین فرصتها، اختصاص یک ماه برای عبادت و ارتباط ویژه و ممتاز از سایر اوقات است. با نزدیک شدن به ماه مبارک رمضان لازم است هر چه بیشتر خود را برای استفاده از این فرصت ناب مهیّا سازیم.
قبل از هر چیز باید بدانیم که خداوند متعال همه ما را دعوت کرده است و هر فردی با هر پیشینه و سابقه رفتاری بر سر سفره رمضان کریم دعوت است! دلیل این مطلب اینکه؛ قرآن کریم در وصف این ماه عظیم می فرماید: شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقان‏؛ ماه رمضان است که در آن، قرآن فرو فرستاده شده است، که مردم را راهبر، و [متضمّن‏] دلایل آشکار هدایت، و [میزان‏] تشخیص حق از باطل است. (بقره؛ 185) طعام این سفره بزرگ، قرآن کریمی است که راهنمایی برای همه مردم است، پس همه، کارت دعوت این ماه به دستشان رسیده و کوتاهی در ورود به این ماه بر عهده خود افراد است و هر کسی خودش باید تصمیم به ورود به این مهمانی را بگیرد.
تفاوتی بین عفو با مغفرت وجود دارد. عفو خدا عبارت است از محو و از بین بردن اثر گناه، که همان عقابی است که برای هر گناهی معین فرموده، و مغفرت عبارت است از پوشاندن و محو اثری که گناه در نفس به جای گذاشته، و رحمت عبارت است از عطیه ای الهی که گناه و اثر حاصل آن، نفس را می پوشاند.
برای اوقات مختلف این ماه، اعم از شب ها و روزها و نیز بعد از نمازها و... ادعیة مختلفی وارد شده که معمولا خوانده می شود، اما در این بین، از دو دعا نباید غفلت کرد. یکی دعای افتتاح که علاوه بر مضامین عالی و بلندش، همانند دعای ندبه، سرشار از ذکر مولایمان حضرت حجت (ارواحنافداه) و شکوه از دوری از آن حضرت است و به نوعی استفاده از فرصت ناب شب های رمضان است برای برآورده شدن دعای فرج آن حضرت. خوب است عاشقان آن حضرت، این حلقة وصل شبانه با آن حضرت را از دست ندهند.
دعای دیگر، دعای ابوحمزه ثمالی است که به تعبیر برخی، دانشگاه معرفت است و شاید در دنیای مناجات، بی نظیرترین سرمایة شیعه باشد و نیز شاید بتوان گفت، اگر تنها عمل انسان در طول ماه رمضان، خواندن حداقل چند صفحه از این دعای شریف در سحرها باشد، بر انجام دیگر اعمال فضیلت دارد، زیرا هدف عبادت، معرفت است و مناجات، اوج قلة معرفت است. البته آنان که لذت دعای ابوحمزه را درک کنند، در طول سال با آن مأنوس خواهند بود. یکی از بزرگان، مطلبی قریب به این مضمون نقل می فرمودند که: «در زمانی که در نجف مشغول تحصیل بودم، شبی در حرم امیرالمؤمنین علیه السلام می گشتم. حدود هشتاد نفر را یافتم که در در قنوت رکعت آخر نماز شب شان، ابوحمزه می خواندند...».