بهار را در كجا مي توان يافت؟

همه تحولات این عالم در نهایت رو به سوی انسان دارد و تمام تحولات انسان از دل و کُنه وجود او نشات می گیرد. خداوند بارها ما را راهنمایی می کند که از این آیات و نشانه های الهی بهره مند شویم تا بتوانیم عالم درون خود را هم بهاری کنیم.
اما بهار چيست؟ آيا فصل است؟ نوعي تحول است؟ نام است يا توصيف؟ بهار را در كجا مي توان يافت و قلمرو آن تا كدامين سرزمين است؟
بهار، آواي آسماني طراوت است كه به دل، شور شكفتن و به ديده، شوق باريدن مي بخشد؛ جان را سرسبز مي كند و لب را شكوفه باران.
بهار، روح مسيحايي زندگي و آب زلال حيات و شراب ناب بهشتي است كه آدمي را زنده و سرمست مي سازد.
بهار، به وسعت دل هاي مهربان، به زلالي رودهاي خروشان و شادابي شكوفه هاي خندان است.
بهار، در واژه واژه قرآن است؛ در طراوت نسيم تلاوت و در شورانگيزترين لحظه هاي استجابت است.
بهار را مي شود در ديده هاي باراني مولا علي عليه السلام و در هديه تبسم زهرا عليه السلام يافت.
صداي بهار از نغمه «اليه رِضا بِرِضاكَ» حسين عليه السلام به گوش مي رسد.
اهل بيت پيامبر عليهم السلام بهارند، با همه طراوت و رحمت و زيبايي.
مي شود بهار را در يك صبح آدينه با آواي ندبه به انتظار نشست.
بهار در ديده هاي باراني مولا «سيد علي» به هنگام قنوت، ديده را مي نوازد و در تبسم آسماني او هنگام ديدار با جوان ها به چشم مي خورد كه خود بارها فرموده است: «هنگامي كه با جوانان هستم، احساس طراوت مي كنم».
بهار در ديدگان منتظر رزمندگاني بود كه به شوق شهادت و به عشق وصال، از خاك تا خدا پر كشيدند.
بهار را مي توان در مناجات سحرگاهي جانبازي يافت كه نيمي از وجودش تا خدا، پرواز كرده و نيم ديگرش، پاسداري ما را از خون بهارآفرينان به نظاره نشسته است.
بهار واقعي، نشاط معنوي و غيرت ديني به همراه دارد و اهل بهار، اهل دلند و هر روزِ اهل دل، «نوروز» است.
اهل دل، در هر سحرگاه بهاري، به هنگام لحظه تحويل، هفت سين مي گسترند و آن را به «سجده»، «سلام»، «سلامت»، «سعي»، «سداد»، «سرور» و «سربلندي» مي آرايند.