امنيت محيط زندگي

 جواد اسدی-یک شهر زمانی زیست پذیر است که بتواند به نحو مطلوب به نیازهای شهروندانش پاسخ دهد، شهر زیست پذیر شاخصه‌‎ها و مولفه‌های متفاوتی دارد، اما به طور کلی ساکنان یک شهر باید از زندگی در محل سکونت خود رضایت داشته باشند. به نظر می‌رسد پس از اینکه امنیت فردی مورد شناسایی قرار گرفت، افراد برای تحقق و تحکیم امنیت و جایگاه خود ناگزیر از عضویت در اجتماعات یا گروههای مختلف اجتماعی هستند. این سطح از امنیت تحت عنوان امنیت اجتماعی  مورد توجه و بحث قرار می‌گیرد. امنیت اجتماعی، نوع و سطحی از احساس اطمینان خاطر است که جامعه و گروه در آن نقش اساسی دارد.
رضایت خاطر فرد معمولا با احساس آرامش در ارتباط است، آرامش یک حس درونی و ذهنی است که با فضاهای شهری رابطه تنگاتنگی دارد و امنیت یکی از شاخصه‌های مهم و تعیین کننده در میزان رضایتمندی شهروندان است.
فردی که در یک فضای شهری زندگی می‌کند یا اوقات فراغت خود در آنجا می‌گذراند به دنبال آرامش خاطر است چنانچه این آرامش و امنیت در فضای مذکور تامین شود میزان رضایتمندی و ماندگاری در فضاهای شهری بالا می‌رود، اما در صورتی که شهروندان حس خوبی نسبت به محل زندگی یا گذران اوقات فراغت خود نداشته باشند سعی می‌کنند مکان مورد نظر را ترک کنند
فقدان حس امنیت در فضاهای شهری و نبود توجه کافی مدیران شهر به این فضاها زمینه را برای ایجاد ناهنجاری‌های اجتماعی فراهم می‌کند و زیست پذیری شهرها را تحت تاثر قرار می‌دهد البته مبحث امنیت ابعاد متفاوتی را شامل می‌شود که شامل ابعاد اجتماعی، کالبدی و مدیریتی است.
هر اقدامی که آرامش، آسایش جسمی، روحی و آزادی های مشروح و طبیعی افراد را سلب کند نوعی اقدام ضد امنیتی است. یکی از راه های برقراری امنیت از طریق مداخلات در کالبد شهرهاست و البته مهم تر از کالبد هر مکانی روح غالب بر آن مکان است که ناشی از روابط اجتماعیو مردمی است که به یک دیگر وابسته هستند یعنی کالبد بر رفتار تأثیر می گذار است و رفتارها بر نحوه استفاده از کالبد شهر تأثیر می گذارند.
امروزه جامعه ايران در پس فراز و نشيب هاي بسياري وارد مرحله اي جديد شده كه در آن بر توسعه پايدار جهت جبران مشكلات و كاستي هاي پديد آمده در طول تاريخ اين مرز و بوم تأكيد مي شود . در اين ميان آنچه كه مي تواند نظر محقق مسائل شهري را به خود مشغول نمايد ، زمينه ها و پيش نياز هاي اجتماعي چنين حركت به سوي توسعه و پيشرفت است . با نگاهي به گسترش شهرنشيني و روند توسعه شهري ، مي توان دريافت كه برقراري امنيت در ساختار شهري و برخورداري شهروندان از احساس امنيت در ابعاد اجتماعي، اقتصادي، سياسي و محيطي اهميتي فزاينده دارد . موضوع «امنيت محيط زندگي» و مصون ماندن افراد اجتماع از خطرات، آلودگي ها و نا بهنجاري ها يكي از عوامل مؤثر در پايداري اجتماعي است. بنابراين امنيت ، مؤلفه اي اساسي در توسعه پايدار انساني بشمار مي رود ، و افزايش رضايتمندي شهروندي و شكل گيري سرمايه اجتماعي در ساختار شهري را ممكن مي سازد . چنانچه امنيت در عرصة عمومي براي همة جامعه فراهم شود، تهديد تمايز و جدايي اجتماعي كاهش مي يابد و تنوع فرهنگي شكل يافته، مي تواند فضاي عمومي را تبديل به مكاني نمايد كه افراد و گروه هاي مختلف بتوانند در اجراي قوانين خود گزيده، مشاركت كنند .لذا اولين گام براي دستيابي به عرصه ي عمومي كه ضامن تحقق جامعة مدني است، تشويق مردم به حضور در فضاي عمومي با فراهم نمودن امنيت اجتماعي براي همة افراد و گروه ها است. همان چيزي كه در فضاهاي شهري و معماري سنتي ما به خوبي قابل درك است .