رای خواهیم داد

 فرشته ابوالحسنی- انسان به‌عنوان یک موجود مدنی‌الطبع باید نقش مثبت اجتماعی خود را در جامعه ایفا کند و سعی کند تا با در نظرداشت عدالت که بازتاب‌دهنده‌ی ارزش‌های متعالی انسان است، نظر خود را به‌منظور تحول و تغییر مثبت در جامعه ابراز کند و سرنوشت خود را خودش رقم بزند. در عصر حاضر انتخابات یکی از ابزارهای بسیار مهم برای انعکاس اندیشه‌ها و آرمان‌های شهروندان به‌شمار می‌رود که این زمینه را برای مردم فراهم می‌کند تا با رای دادن، اراده فردی و جمعی‌شان در عملکرد و ساختار نظام سیاسی یک کشور بازتاب دهند.
نظام اسلامی‌ای که امام خمینی (ره) پایه‌گذاری نمودند؛ به رای مردم برای ایجاد تحول به عنوان یک اصل غیرقابل انکار می‌نگرد. مقام معظم رهبری نیز در تبیین این امر در مراسم پانزدهمین سالگرد رحلت امام خمینی (رحمه‌الله) فرموده‌اند: در مکتب سیاسی امام، رأی مردم به معنای واقعی کلمه تأثیر می‌گذارد و تعیین‌کننده است. این، کرامت و ارزشمندی رأی مردم است.
هم ایشان فرموده‌اند: «حق رأی در جمهوری اسلامی مخصوص مسلمانان نیست، مخصوص یک عده‌ای از مسلمانان، یک مذهب خاص نیست، مال همه است». بنابراین ابزار تحول در جامعه اسلامی منحصر به قشر یا بخشی از جامعه نیست بلکه تمامی آحاد شهروندان نظام مردمسالار دینی ایران قادرند از این وسیله برای ایجاد تحول بهره گیرند و هر ایرانی یک رای دارد و عدالت و برابری محض میان زنان و مردان؛ جوان و پیر و شهروندان با هر سطح تحصیل و هر دین و مذهبی در این مورد وجود دارد.
معتبرترین، سهل‌ترین و کم هزینه‌ترین راه اعلام صدا و دیدگاه ملتی به نظام سیاسی خود؛ صندوق رای بوده و این گزاره دستکم طی یک قرن گذشته در بسیاری از کشورهای جهان اثبات شده است. حال اگر به هر دلیلی تصمیم گرفته شود که راه رفته و آزموده شده دوباره آزمایش شود؛ خطای آن دامنگیر نسل‌های پس از امروز هم خواهد شد. هرگونه تغییر در تصمیم گیران و تصمیمات نظام سیاسی اگر از رهگذر رای و صندوق صورت نگیرد؛ فجایعی به بار می‌آورد که نمونه‌های آن در خاورمیانه کم نیستند. انتقاد و اعتراض به شرایط موجود اگر با کناره‌گیری از انتخابات میسر بود، سال‌ها در مسیر احقاق حق رای و استفاده از آن تلاشی صورت نمی‌گرفت.
با این وجود و از دیدگاه دیگری می‌توان در پاسخ به این پرسش که چرا باید رای داد؛ گفت تا از طریق رای صدای جامعه به گوش حکومت برسد که این ارسال بهترین و کم هزینه‌ترین مسیر ممکن است.
شرکت در انتخابات یک «وظیفه اجتماعی» نیست، چون قرار نیست کسی به خاطر رای ندادن، ما را تنبیه یا جریمه کند. رای دادن یک «حق» است که در صورت تمایل می‌توانیم از آن استفاده کنیم.همین امروز مردم زیادی در جهان برای داشتن حق رای می‌جنگند؛ و عده بسیاری در این راه می‌میرند. امروز در برخی از کشورهای عربی، زنان حق رای ندارند و فعالان سیاسی و اجتماعی برای احقاق این حق تلاش می‌کنند؛ و در مواردی هزینه‌ای سنگین می‌پردازند.
تصور کنید بگویند زنان ایرانی دیگر حق رای ندارند. آیا این خبر شما را ناراحت نخواهد کرد؟ آیا دلتان نمی‌خواهد برای تغییر دادن شرایط کاری کنید؟حالا این حق در کشور ما وجود دارد. حقی که باید برای داشتنش تلاش می‌کردید. حقی که برای داشتن آن زحمت بسیاری کشیده شده است. امروز زنان و مردان، مستقل از زبان و رنگ و قومیت، حق دارند که رای خود را در صندوق بیندازند. از این حق استفاده کنیم.
شرکت در انتخابات و حضور در پای صندوق‌های رای از مهم‌ترین چالش‌های مسوولان، نهادها و جریان‌های سیاسی به فاصله دو ماه تا انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم و شورای شهر ششم است. چالشی که باید به یک پرسش اساسی جامعه ایران در برهه کنونی پاسخ دهد و آن پرسش این است که اساسا چرا باید رای دهند و پای صندوق‌های رای حضور یابند؟ اینکه چرا  افکار عمومی به چنین پرسشی رسیده اند، عوامل بسیاری دخیل بوده و نقش داشته‌اند؛ تحریم‌هایی که در سال کرونا به دولت اجازه بهبود  شرایط معیشتی مردم را نداد، فشارهای داخلی و خارجی به قوه مجریه در مسیر اجرای برنامه‌هایش و در نهایت کاستی‌های موجود در هر سیستم تصمیم گیرنده و مجری.
به این عوامل می‌توان سیاه‌نمایی بی‌وقفه رسانه‌های خارج از ایران، علیه جمهوری اسلامی تا انتقادات همیشه تند تریبون‌های داخلی علیه دولت را هم اضافه کرد.با این همه اما موضوع مشارکت در انتخابات به دلیل اهمیت آن، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. گرچه هیچ ناظر بیرونی منصفی نمی‌تواند کاهش امید به آینده و اعتماد به مسوولان را میان مردم انکار کند اما در عین حال می‌توان در پاسخ به پرسش «چرا باید رای داد؟» دلایل مهمی ارائه کرد.