روزنامه کائنات
4

جامعه

۱۳۹۹ دوشنبه ۴ اسفند - شماره 3851

کرونا، چالشی برای ناشنوایان

 در حالی که این روزها یکی از اقدامات محافظتی در برابر ابتلا و پیشگیری از انتقال ویروس کرونا در جهان، استفاده از ماسک است، اما استفاده از همین ماسک، جامعه ناشنوایان را در برقراری ارتباط با سایر افراد دچار مشکل کرده است. به گزارش کائنات به نقل از ایسنا، حامد عابدین‌زاده، رئیس هیات مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران با بیان اینکه حدود یک سال از شیوع بیماری کرونا می‌گذرد، می‌گوید: در این دوران مشکلات ارتباطی مانند زدن ماسک و سخت‌تر شدن برقراری ارتباط برای ناشنوایان و حتی افراد کم شنوا و کسانی که کاشت حلزون انجام دادند ایجاد شده است. البته این شرایط باعث اثبات به آن دسته از مسئولان و پزشکانی که می‌گفتند «کسی که کاشت حلزون انجام می‌دهد یا از سمعک استفاده می‌کند و یا در حوزه توانبخشی زیاد کار کند، شنوا می‌شود و نیازی به زبان اشاره ایرانی ندارد»، شد. کرونا ثابت کرد که اینطور نیست؛ اگر فردی ناشنوا متولد شود هویت و غریزه او هم همانطور ناشنوا می‌ماند و هیچوقت تغییر نمی‌کند.
وی معتقد است که در دوران کرونا راه حل برقراری ارتباط میان ناشنوایان و کم‌شنوایان با شنواها «ارتباط نوشتاری» است و یا اینکه افراد با رعایت فاصله اجتماعی (بین ۱.۵ تا ۲ متر فاصله) با پایین کشیدن ماسک و لب خوانی و آهسته و شمرده شمرده صحبت کردن بدون صدای بلند با ناشنوایان ارتباط برقرار کنند.
عابدین زاده ادامه می‌دهد: با توجه به شرایط کرونایی، لزوم رعایت پروتکل‌های بهداشتی و فاصله اجتماعی برای همه انسان‌ها لازم است، اما زدن ماسک باعث سختی بسیاری برای ناشنوایان در زمینه برقراری ارتباط و بروز حساسیت و فشارهای روحی به آنها شده است، چراکه این جامعه برای برقراری ارتباط نیاز به لب‌خوانی دارند.
رئیس هیات مدیره انجمن جامعه ناشنوایان ایران که خودش یکی از اعضای جامعه ناشنوایان است، با بیان اینکه ویروس کرونا باعث شده جامعه ناشنوایان نتوانند با افراد ارتباط برقرار کنند و ماسک زدن باعث عدم ارتباط آنها شده است، زیرا آنها نمی شنوند، از مردم خواست تا در زمان برخورد با افراد ناشنوا، برای آنها احترام قائل شده و برای سلامتی خود و آنها فاصله اجتماعی را رعایت کرده و با پایین کشیدن ماسک و بیان حرف‌های مهم و به صورت خلاصه در زمان کوتاه، سخنان خودشان را به آنها انتقال دهند و در صورتی هم که نمی‌توانند ماسک خود را کنار بزنند، از طریق نوشتن با فرد ناشنوا ارتباط برقرار کنند.
وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو به دیگر مشکلات جامعه ناشنوایان اشاره می‌کند و با بیان اینکه ناشنوایان با توجه به شرایط کرونا و تحریم در واردات سمعک و باتری آن با مشکلات بسیاری روبرو شده‌اند، می‌افزاید: خدمات سمعک و شنوایی به دلیل کمبود ارز و گران شدن سمعک، باتری سمعک و قطعات و تجهیزات مربوط به آن، بسیار محدود شده است و ناشنوایان توان خرید معمولی‌ترین سمعک و باتری که حداقل چهار میلیون قیمت دارد را ندارند؛ سمعک‌های با کیفیت بالا حدود ۸ میلیون تومان و باتری سمعک نیز بسته‌ای ۳۵۰ هزارتومان ارزش دارد؛ با وجود حداقل حقوق دریافتی، ناشنوایان توانایی خرید سمعک و باتری را ندارند.
رئیس هیات مدیره انجمن جامعه ناشنوایان ایران خاطرنشان می‌کند: از سوی دیگر، حمایت مالی مانند بیمه و حقوق از سوی سازمان بهزیستی در راستای تامین خدمات توان‌بخشی بسیار ضعیف عمل می‌شود. وی همچنین ادامه می‌دهد: از سوی دیگر تعرفه بیمه تامین اجتماعی و بیمه تکمیلی بسیار پایین است‌؛ به طور مثال بیمه تنها یک میلیون از هزینه سمعک را پوشش می‌دهد، این درحالیست که یک سمعک حدود چهار میلیون قیمت دارد و فرد ناشنوا باید سه میلیون تومان آن را خودش پرداخت کند که این رقم برای او بسیار سنگین است.

ارسال دیدگاه شما

عنوان صفحه‌ها
30 شماره آخر
بالای صفحه