صفحه آخر
منوچهر فریدونی - معلم- آموزش آنلاین این روزها داغ ترین بحثی است که در میان خانواده ها می شنوید. نگرانی درباره این آموزش ها، به ویژه در میان خانواده هایی دیده می شود، که دانش آموزانی را در خانواده خود دارند. تحصیل به صورت آنلاین را نه می توان یک آموزش کاربردی و بی نقص دانست و نه می شود به طور کلی آن را رد کرد و از معایبش سخن گفت. با این حال این شیوه جدید تحصیلی، سوالات و ابهامات بسیاری را برای دانش آموزان پایه های مختلف، کادر آموزش و پرورش و البته والدین دانش آموزان به وجود آورده است. عدم آموزش معلمان در دانشگاه‌ها و مراکز تربیت‌معلم برای آموزش از راه دور الکترونیکی و مجازی، نبودِ امکانات در برخی مناطق به‌خصوص خانواده‌هایی که به لحاظ مالی امکان فراهم نمودن وسایل ارتباط‌جمعی را برای کودکان ندارند و محتوای نامناسب و نبود طراحی برنامه‌های درسی کتب موجود، مناسب با مناصب آموزش‌های مجازی در برخی دروس مخصوصاً در دروسی همچون ریاضی و علوم از جمله چالش‌های آموزش مجازی است. قطع و وصل مدام اینترنت و پهنای ضعیف باند معطوف به سیستم «شاد» به ویژه در زمان اوج ترافیک، هزینه تهیه تلفن همراه اندروید و یا هزینه اینترنت تلفن همراه، تبلت و رایانه، پا به پا آمدن والدین با فرزندانشان در کلاس‌های مجازی، حذف تاثیرگذاری شگرف کلاس‌های حضوری به ویژه در مقطع دبستان بر شکل‌گیری پایه‌های تحصیلی و تربیتی دانش‌آموزان، مشکل دامنه دار تقلب و تخلف در امتحانات مجازی، چالش برگزاری کلاس‌های آزمایشگاهی و واحد‌های عملی از طریق سیستم آموزش مجازی که حتی برای برگزاری کلاس‌های تئوری نیز با هزار و یک چالش رو‌به‌روست، به سخره گرفتن معلمین و شیوه تدریس‌شان در فضای مجازی که سبب شده ده‌ها کلیپ با محتوای سخیف لودگی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست بچرخد و... همگی شماری از لیست بلند بالای نواقص سیستم آموزش مجازی فعلی است که نشان می‌دهد هنوز زیر ساخت‌ها اصلاح و تقویت نشده‌اند و بار این چالش‌ها روی دوش معلمان، دانش‌آموزان و والدینشان سنگینی می‌کند. یکی از مهم‌ترین مشکلات پایه‌ای در استفاده از سیستم شاد این است که دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان -به ویژه در مناطق محروم- از پس خرید ابزار اندرویدی برای بهره گرفتن از سیستم آموزش مجازی برنمی آیند. هر چند در این بین هستند، مدیران مدارسی که گوشی تلفن همراه خود را به دانش‌آموزی برای بهره مندی از کلاس‌های مجازی امانت داده‌اند و یا معلمینی که در همین پایتخت (منطقه ۱۴) هر روز زمان می‌گذارند، به پارک محله رفته و تدریس برای دانش‌آموزی را پی می‌گیرند، اما چنانچه روند سیستم آموزشِ مجازی ادامه‌دار شود، حتما باید برای چنین خانواده‌هایِ کم برخورداری، جهت تهیه ابزار اندرویدی، تسهیلاتی در نظر گرفته شود. فراموش نکنیم بر اساس اصل ۳۰ قانون اساسی، دولت موظف است، وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد. ضمن چشم انتظار حرکت‌های دولتی ماندن، به نظر می‌رسد، کمک‌های خیرین مدرسه ساز را باید در سال‌های آتی، معطوف به تقویت زیر ساخت آموزش مجازی و کمک به دانش‌آموزان در تهیه ابزار تکنولوژی آموزشی کرد. فضای مجازی با وجود معایبی که ممکن است به خاطر عدم وجود بستر مناسب برای بهره‌مندی همه دانش‌آموزان و استفاده مفید داشته باشد، می‌تواند به گسترش و تبادل دانش و در نتیجه پیشرفت علمی، فرهنگی و اجتماعی منجر شود. البته این مهم مستلزم فراهم‌سازی محیطی امن برای دانش‌آموزان است. آنچه نگرانی را افزایش می‌دهد، آن است که فضای مجازی به همان اندازه که دسترسی به داده‌ها و اطلاعات مفید برای دانش‌آموزان را تسهیل می‌کند این امکان هم بالقوه در آن فراهم است که مطالبی که با ذائقه و سن و سال دانش‌آموزان تناسبی ندارد؛ به سهولت در آن قابل‌دستیابی است. شاید به همین خاطر است که با وجود نقش فضای مجازی در بهبود زندگی انسان، تهدیدهای جدی همیشه از این امکان برای گروه‌های مختلف سنی وجود داشته است. در جوامع پیشرو آموزش و پرورش بستر استفاده درست و اصولی از آموزش نوین و الکترونیکی، قواعد و اصول بهره‌مندی از این امکان را در طول دوران رشد کودکان فراهم نموده است؛ به همین سبب شاید اشکالات کمتری هم برای کودکان این جوامع به وجود آید اما آنجا که نحوه استفاده از فضای مجازی و برخورداری مناسب از آن آموزش داده نشده، مشکل می‌تواند دوچندان گردد.