تضمین امنیت سرمایه

 حسین کهن سرا- هدایت نقدینگی و سرمایه های مردم به سوی بخش‌های مولد، اصلی ترین  راهکار تحقق شعار راهبردی مقام معظم رهبری در این سال و سال گذشته است. سرمایه‌گذاری در تولید، نه‌تنها ارزش افزوده و اشتغال پایدار ایجاد می‌کند، بلکه با کاهش اتکا به واردات، اقتصاد ملی را در برابر تحریم‌ها و نوسانات جهانی، مقاوم و  مستحکم می سازد.
تشکیل سرمایه ثابت ناخالص، یکی از ارکان اصلی اقتصاد هر کشور، نقش حیاتی در تقویت زیرساخت‌ها و افزایش ظرفیت تولید دارد. این شاخص، که به سرمایه‌گذاری در دارایی‌های ثابت مانند ماشین‌آلات، تجهیزات، ساختمان‌ها و پروژه‌های عمرانی اشاره دارد، به نوعی دماسنج سلامت اقتصادی محسوب می‌شود.
زمانی که تشکیل سرمایه ثابت ناخالص افزایش می‌یابد، می‌توان امید داشت که اقتصاد در مسیر توسعه قرار دارد. این سرمایه‌گذاری‌ها، زیرساخت‌های لازم برای تولید بیشتر و بهره‌وری بالاتر را فراهم می‌کنند و نقش کلیدی در ایجاد اشتغال ایفا می‌کنند. اما اگر این شاخص کاهش یابد، باید نگران کندی رشد اقتصادی و کاهش انگیزه سرمایه‌گذاری باشیم.
در کشورهای در حال توسعه، اهمیت این شاخص دوچندان است. افزایش سرمایه‌گذاری در این کشورها نه‌تنها به توسعه زیرساخت‌ها کمک می‌کند، بلکه موتور محرکی برای کاهش بیکاری و افزایش رفاه عمومی محسوب می‌شود. ازاین‌رو، سیاست‌گذاران به دنبال ایجاد محیطی امن و جذاب برای سرمایه‌گذاری هستند.
تشکیل سرمایه ثابت ناخالص، آینه‌ای از توانایی یک کشور در ساختن آینده‌ای پایدار است. افزایش این شاخص، نویدبخش رشد و پیشرفت اقتصادی است؛ رشدی که هم برای دولت‌ها و هم برای شهروندان، امیدبخش و ضروری به شمار می‌رود.
بررسی آمارهای رشد اقتصادی از سال ۹۱ تا ۱۴۰۳ حاکی از آن است که عوامل سیاسی و اجتماعی نقش پررنگی در کاهش سرمایه‌گذاری در کشور داشته است.
در علم اقتصاد، سرمایه گذاری به معنای تخصیص منابع مالی به یک یا چند دارایی مختلف، به امید به دست آوردن منابع با ارزش‌تر در آینده است. سرمایه گذاری می‌تواند به دو صورت مستقیم و غیرمستقیم انجام شود. از انواع سرمایه گذاری می‌توان به خرید و فروش سهام شرکت‌ها، اوراق درآمد ثابت، مسکن، زمین، طلا، خودرو، ارزهای خارجی و … اشاره کرد. سرمایه‌گذاری در بسیاری ناحیه‌های اقتصادی مثل حوزهٔ مدیریت کسب‌وکار یا دارایی و مالیه اعم از خانواده‌ها، بنگاه‌ها یا دولت‌ها مورد بحث قرار می‌گیرد. یک سرمایه‌گذاری شامل انتخاب توسط یک شخص یا یک سازمان مثل پانسیون سرمایه حقوق بازنشستگی، بعد از تجزیه و تحلیل یا اندیشه برای گذاشتن یا قرض دادن پول در یک چرخه، وسیله یا دارایی مثل مال، کالا، ذخیره، اوراق قرضه، مشتقات مالی (برای نمونه آتیه‌ها و پلتفرم های مطمئن )، یا دارائی خارجی نام‌گذاری شده در پول خارجی، که سطحی از ریسک معین می‌کند و امکان برگشتهای تولید را در یک دوره از زمان فراهم می‌کند. سرمایه‌گذاری که کاملاً تحلیل شده نباشدمی تواند ریسک آن زیاد باشد نسبت به سرمایه‌گذاری مالک زیرا امکان خسارت در حدود کنترل مالک نیست. تفاوت بین سفته بازی و سرمایه‌گذاری می‌تواند دقیق و باریک باشد. آن وابسته به سرمایه‌گذاری است که مالک به آن فکر می‌کند خواه هدف قرض منابع به شخص دیگر برای هدف اقتصادی است یا نه. در موردی از سرمایه‌گذاری به جای ذخیره کالای تولید شده یا معادل شده پول آن، سرمایه‌گذار انتخاب می‌کند به منظور استفاده آن کالا، تولید کند یک کالای بادوام برای مصرف‌کننده یا تولیدکننده، یا با قرض دادن کالای ذخیره شده اصلی به دیگری در مبادله برای بهره یا یک سهم از سود، سرمایه‌گذاری در بورس می‌باشد.
سرمایه‌گذار هیچ گاه بدون تضمین امنیت سرمایه اش جذب و تشویق نمی‌شود. ایجاد «دادگاه‌های تخصصی یا اختصاصی اقتصادی» و استفاده از شیوه « دادرسی افتراقی» برای حل و فصل سریع اختلاف سرمایه گذار با دیگر ذینفعان،  منع تغییرات یکجانبه قراردادها از سوی بخش عمومی و بیمه ریسک‌های کلان پروژه ‌های تولیدی، سه شرط اساسی برای اطمینان بخشیدن به سرمایه‌گذاران است.