چرا ایران غایب بود؟

 کنفرانس «هوش مصنوعی، علم و جامعه» که همین هفته پیش یعنی ۱۸ و ۱۹ بهمن، در پاریس برگزار شد، گردهمایی دو روزه جهانی بود برای گفتگو درباره تاثیرات هوش مصنوعی بر جامعه و جهان علم؛ که در آن از 100 کشور جهان شرکت کردند. از بالاترین سطوح مثل معاون رییس جمهور آمریکا، نخست وزیر هند، معاون نخست وزیر چین و ... تا سطح کارشناسی.
 هدف آن تسهیل یک گفتگوی چند جانبه بود بین مهندسان و مدیران شرکت‌هایی که همه دغدغه شان رشد بیشتر فناوری است با سیاستگذارانی که دغدغه «مسائل عمومی» دارند و همچنین اهل علم که با مرزهای تازه‌ای مواجهند تا سیاستمداران برای همکاری‌ها و رقابت بر سر منابع جدید قدرت.
   گفت‌و‌گویی میان سه حوزه متفاوت: غول های فناوری که تنها تقلای رشد بیشتر دارند، جامعه مدنی که جایی برای مصالح عمومی است و سیاستمداران که بر مبنای ملاحظات قدرت و داشتن دست برتر در رقابت تصمیم می‌گیرند.
 امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، از سرمایه‌گذاری حدود 112 میلیارد دلاری در توسعه هوش مصنوعی از سوی بخش خصوصی فرانسه سخن گفت و طرح‌های توسعه و برنامه‌های همکاری را توضیح داد که نشان دهنده عزم فرانسه برای ورود به عرصه رقابت با بزرگان جهان فناوری‌های جدید یعنی آمریکا و چین است. شاید برای ما ایرانیان جالب باشد که یکی از کشورهای سرمایه‌گذار در این طرح هایی که مکرون از آن سخن گفت امارات متحده عربی است.
 به‌هرحال، مکرون همچنین بر لزوم مقررات‌زدایی در اتحادیه اروپا برای تسهیل توسعه هوش مصنوعی تاکید کرد. ویرکونن، مسئول ارشد دیجیتال اتحادیه اروپا نیز از بازنگری و اصلاح قوانین و «مقررات زدایی برای تسهیل رقابت» سخن گفت. مقامات اتحادیه اروپا از سوی فعالان فناوری هوش مصنوعی برای مقررات زدایی در فشار بوده‌اند؛ مثل ساندارپیچای، مدیرعامل آلفابت، که در این کنفرانس تاکید کرد «بهره‌وری در اروپا به استفاده از این فناوری وابسته است.»
 راستی جای ایران ما در این قبیل گفتگوهای جهانی کجاست؟ سهم ایران ما با این همه ذخایر و منابع در سرمایه‌گذاری برای فناوری‌های نوظهور کجاست؟