اولویت های رفع آلودگی هوا

  مهناز راشدی مهر- مشکل آلودگی و ترافیک شهر تهران نیم قرن سابقه دارد. ولی نه تنها این مشکل بر طرف نشده است بلکه شهرهای دیگر نیز به آن گرفتار شده‌اند.
آلودگی هوا به عنوان چالش بزرگ زیست محیطی شناخته می شود كه در صورت ادامه فعالیت های مخرب انسانی، پیامدهای جبران ناپذیری را برای جوامع بشری به دنبال خواهد داشت. در این میان دولت می تواند با اتخاذ سیاست های كارآمد و تقویت زیر ساخت ها نقش بسزایی در حل این بحران ایفا كند.
آلودگی هوا در سال های اخیر به بحرانی تبدیل شده است كه سهم عمده ای در سلامت جسم و روان شهروندان دارد، معضلی كه عزم جدی دولتمردان و مدیران شهری را طلب می كند تا با اجرای برنامه های بلند مدت برای رفع این مهم تلاش كنند. بسیاری از شهرهای بزرگ صنعتی همچون تهران سال های زیادی است كه با فرارسیدن فصل پاییز و زمستان با پدیده وارونگی هوا كه در آن ارتفاع دما افزایش می یابد، روبرو می شوند كه حاصل آن پدیده آلودگی هوا به شمار می رود.
وسایل حمل و نقل عمومی، كارخانه ها، انرژی های مصرفی و ... از جمله عواملی هستند كه نقش بسزایی در آلودگی هوا دارند و این موضوع را به یكی از چالش‌های اصلی زیست ‌محیطی كشور تبدیل كرده اند. از نظر همگان سازمان محیط زیست به عنوان متولی اصلی دغدغه های محیط زیستی از جمله آلودگی هوا شناخته می شوند اما با بررسی های دقیق تر می توان به این نتیجه رسید كه آلودگی هوا یكی از بحران‌های اصلی كشور به شمار می رود كه نیازمند همكاری و تعامل همه سازمان‌های مرتبط و تمركز مسوولان كشور برای كاهش پیامدهای این پدیده است.
اه حل های مختلفی برای فائق آمدن بر این چالش در شهرهای مختلف امتحان شده است. در تهران نیز تصمیم گیران با راهکارهایی مانند طرح زوج و فرد و طرح ترافیک و... تصمیم به حل این مشکل گرفته اند، اما خیابان های شلوغ و پر ازدحام تهران نشان می دهد هیچ کدام از این راهکارها نتیجه بخش نبوده و حتی گاه برخی از این اقدامات باعث تشدید آلودگی شده است.
«ممنوعیت ساخت بزرگراه» و اولویت دادن به «توسعه پیاده‌راه‌ها» به‌خصوص در مناطق مرکزی شهر، روندی است که باید با سرعت جایگزین روند حال حاضر شود، چرا که بزرگراه سازی نوعی تشویق مردم برای استفاده از وسایل نقلیه شخصی است.
هزینه ای که سابقا صرف توسعه بزرگراه می شد، می تواند به توسعه ناوگان مترو و اتوبوس اختصاص داده شود و از این طریق کیفیت سفرهای شهری با وسایل نقلیه عمومی نیز افزایش پیدا کند. از سوی دیگر توسعه «پارکینگ های عمومی» که با سرعت در حال انجام است، فاجعه دیگری است که مردم را تشویق به استفاده از خودروهای تک سرنشین و جایگزینی آن به جای وسایل حمل و نقل عمومی می کند. با توجه به آنکه وسایل نقلیه فرسوده اعم از سواری، سنگین و موتور سیکلت بخش قابل توجهی از ذرات معلق را تولید می کنند، طراحی فرآیند و هدف گذاری برای حذف کامل خودروهای فرسوده از خیابان های تهران، می تواند بخش عمده ای از معضل آلودگی را حل کند .
تکرار همه ساله آلودگی شدید هوای پایتخت، هشداری جدی برای مسئولان ذی ربط است تا هرچه سریع تر برای حذف تدریجی مشکل برنامه ریزی کنند.

رئیس سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت‌های مردمی اعلام کرد؛
تغییر ساعات تدریس معلمان مدارس غیردولتی
در انتظار صحن مجلس
  رئیس سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت‌های مردمی، با بیان اینکه هم‌اکنون افراد برای دریافت مجوز تاسیس مدرسه غیردولتی باید از طریق درگاه ملی مجوزها اقدام کنند، اعلام کرد که گرچه لایحه‌ای که برای «اصلاح امور بیمه‌ای و کاهش ساعت تدریس معلمان مدارس غیردولتی» به مجلس ارسال شده بود در کمیسیون آموزش به تصویب رسیده اما همچنان منتظر طرح در صحن مجلس است.
احمد محمودزاده با بیان اینکه درحال حاضر صدور مجوز مدارس غیردولتی از طریق درگاه ملی مجوزها انجام می‌شود، اظهار کرد: افراد برای گرفتن مجوز تاسیس مدرسه غیر دولتی باید از طریق درگاه ملی مجوزها اقدام کنند، ما به این درگاه وصل هستیم و رتبه سوم این درگاه را داریم.
وی در پاسخ به اینکه اخیرا وزیر آموزش و پرورش اعلام کرد باید صدور مجوز مدارس غیردولتی ابتدایی را تعدیل کرد، آیا قرار است محدودیتی برای صدور مجوز این مدارس در نظر گرفته شود؟، توضیح داد: آقای وزیر این سخن را با توجه به ماده ۹ قانون مدارس غیردولتی بیان کردند، این ماده تصریح دارد که برای صدور مجوز مدارس غیردوتی تضامین مالی، نیروی انسانی، فضا و امکانات در نظر گرفته شود و تاکید ما در خصوص اجرای این ماده و اخذ تضامین در خصوص مدارس ابتدایی است چراکه این امر در سال‌های گذشته خیلی جدی گرفته نشده است. رئیس سازمان مدارس و مراکز غیردولتی و توسعه مشارکت‌های مردمی، با بیان اینکه به دنبال تدوین الگوی توسعه کمی و کیفی مدارس غیر دولتی هستیم، توضیح داد: باید مدلی برای ایجاد مدارس غیر دولتی داشته باشیم و اینگونه نباشد که هر کسی مراجعه کرد به او اجازه دهیم مدرسه‌داری کند. در دنیا نیز همین امر مرسوم است.