سیاست
ضدانقلاب در طول سلطه چندین ساله‌اش بر بخش عظیمی از مناطق کردنشین جوی ایجاد کرده بود که گویا دولت عراق پشتیبان مردم کردستان ایران بوده و پشتیبانی و تدارک گروهک‌ها نیز به همین منظور می‌باشد، ولی تحولات منطقه و سرکوب ضد انقلابیون داخلی به‌موازات جنگ تحمیلی و سقوط منطقه راهبردی حاج عمران، باعث شد تا رژیم بعثی از اتکاء خود به ضدانقلابیون داخلی کاسته و خود مستقیم وارد کارزار شود. در طول جنگ ایران و عراق و در مواقعی که شرایط جنگ به دلیل ناکامی بعثی‌ها در برخی از عملیات‌ها، به ضرر آن‌ها شکل می‌گرفت؛ رسانه‌های وابسته به دنیای غرب با ایجاد تبلیغات و جنگ روانی در جهت وارونه جلوه دادن حقایق و وتلاش برای ایجاد تغییرات در افکار عمومی به نفع بعثی‌ها به تکاپو می‌افتادند. یکی از این موارد مربوط به پیروزی ایران در پاک‌سازی برخی از مناطق غرب کشور از لوث وجود ضدانقلاب کومله در چارچوب عملیات «والفجر ۴» است که در روزشمار ۱۸ آبان ۱۳۶۲ جنگ ایران و عراق بدان اشاره‌شده است: «در پی اظهارات هفته گذشته عبدالرحمن قاسملو دبیر کل حزب دمکرات کردستان ایران، مبنی بر توافق درباره بندهایی از طرح خودمختاری کردستان در شورای ملی مقاومت که وی تصویب نهایی آن را به‌روزهای آینده و اعلام رسمی توسط مسئول سازمان مجاهدین خلق (منافقین) موکول کرده بود، امروز (۱۳۶۲/۸/۱۸ ) مسعود رجوی در پاریس اعلام کرد که تمامی گروه‌های وابسته به شورای ملی مقاومت (که وی ریاست آن را بر عهده دارد) طرح خودمختاری کردستان ایران را تصویب کرده‌اند. دفتر اطلاعات و تحقیقات نخست‌وزیری در مقاله‌ای تحلیلی طرح خودمختاری در این برهه زمانی را به‌نوعی پوشش تبلیغاتی برای گریز از شکستی دانست که نیروهای خودی در منطقه عمومی آلان و منطقه شیلر در عملیات والفجر ۴ به آن‌ها تحمیل کرده‌اند. در این مقاله علاوه بر اشاره به حمایت تبلیغاتی رسانه‌های غربی از این طرح و بررسی علل آن، بمباران شیمیایی مناطق کردنشین توسط ارتش عراق به‌نوعی تغییر راهبرد رژیم صدام از اتکاء اصلی به گروه‌های مسلح غیرقانونی و دردست‌گرفتن ابتکار عمل در این مناطق عنوان‌شده است. بخش‌هایی از این بررسی تحلیلی چنین است: حزب دمکرات به دنبال ضرباتی که از اوایل سال ۱۳۶۲ از طرف رزمندگان اسلام متحمل شده بود قصد داشت که با تشکیل کنگره ششم حزب در داخل کشور یک جریان سیاسی و تبلیغاتی ایجاد کرده تا بلکه بتواند آثار حملات رزمندگان اسلام را بدین‌وسیله تخفیف دهد. پس از عملیات افتخارآفرین در منطقه آلان سردشت و پیروزی‌های بزرگ آن (تصرف محل برگزاری کنگره و فرار ضد انقلابیون و انتقال تشکیلات گروهک‌ها به خاک عراق) و حرکت‌های سیاسی جمهوری اسلامی (مطرح کردن امان‌نامه و جریان اتمام‌حجت با ضدانقلاب) و تأثیر آن‌ها بر امنیت کردستان، اربابان امپریالیستی ضد انقلابیون برای جبران این شکست‌ها سعی کردند که با عنوان کردن طرح خودمختاری ضمن جلوگیری از بازتاب این پیروزی‌ها پیکر سیاسی روبه‌مرگ گروهک‌ها را سرپا نگه‌دارند. در مرحله اول تهاجم امپریالیزم خبری، سعی می‌شود تا با نسبت دادن بمباران‌های شیمیایی در منطقه کردستان - که توسط رژیم بعثی صورت گرفته است - به جمهوری اسلامی، ضدانقلاب داخلی را که درنتیجه همکاری با رژیم بعثی از سوی مردم در تنگنا قرارگرفته است نجات بخشند؛ زیرا ضدانقلاب در طول سلطه چندین ساله‌اش بر بخش عظیمی از مناطق کردنشین جوی ایجاد کرده بود که گویا دولت عراق پشتیبان مردم کردستان ایران بوده و پشتیبانی و تدارک گروهک‌ها نیز به همین منظور می‌باشد، ولی تحولات منطقه و سرکوب ضد انقلابیون داخلی به‌موازات جنگ تحمیلی و سقوط منطقه راهبردی حاج عمران، باعث شد تا رژیم بعثی از اتکاء خود به ضدانقلابیون داخلی کاسته و خود مستقیم وارد کارزار شود. در این رابطه عراق سعی کرد از طریق بمباران‌های متوالی شهرهای مرزی و به‌طور وحشیانه به مردم منطقه چنین تفهیم کند که امنیت آن‌ها در سایه حضور ضدانقلاب در منطقه بوده است. ضدانقلاب نیز هم‌زمان با بمباران‌های فوق کوشید این خط را در مردم تقویت کند و به تعریف خود و رژیم بعثی بپردازد که برای نیل به این هدف معمولاً دو مرحله را در نظر می‌گرفت: در ابتدا، با تکذیب این بمباران‌ها از سوی رژیم بعثی و نسبت دادن آن‌ها به جمهوری اسلامی، به دلیل قساوت بیش‌ازحد صدامیان در بمباران مناطق مسکونی، ضدانقلاب به‌شدت از سوی مردم کردستان تحت‌فشار قرارگرفته و ادعای ضدانقلاب مبنی بر بمباران مناطق توسط جمهوری اسلامی بیشتر به‌منظور خروج از این فشار هست. مرحله دوم تهاجم تبلیغاتی استکبار غرب و بلندگوهایش به‌عنوان تصویب خودمختاری کردستان از سوی شورای ملی مقاومت نیز همانند مرحله اول با تمسخر و استهزاء مردم منطقه روبه‌رو شد و هیچ‌گونه بازتابی در منطقه نداشته که مهم‌ترین دلیل خنثی شدن توطئه‌های تبلیغاتی فوق عدم دقت کافی برای زمینه‌سازی از سوی ضدانقلاب و موضع انفعالی آن‌ها ناشی‌از عملیات والفجر٤ بوده است.» منبع: سند شماره ۱۱۳۷۵۲ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: بولتن ویژه مناطق کردنشین، شماره ۱۴۲، ۲۷/۸/۱۳۶۲، ص ۳ و ۴