وحدت همیشگی

  مراد برادران- همواره انديشه «وحدت جهان اسلام» از جمله دغدغه‏هاي فكري و ديرينه رهبران و مصلحان ديني، به ويژه حضرت امام قدس‏سره بود. اين موضوع، در طول دوران فعاليت اجتماعي سياسي امام، چه پيش از پيروزي انقلاب اسلامي و چه پس از آن، مورد تأكيد ايشان بوده و لحظه‏اي از آن غفلت نورزيدند. وفاداري صادقانه امام به «وحدت» نه تنها او را به برجسته‏ترين شخصيت انقلابي جهان اسلام تبديل نمود، بلكه او توانست در ميان نحله‏ها و فرقه‏هاي اسلامي مختلف نيز جايگاه بس رفيعي‏كسب نمايد. امام در طرح انديشه «وحدت»، هيچ‏گاه دچار تزلزل، كلي‏گويي و سطحي‏نگري نگرديد، بلكه اين ايده را به عنوان يك استراتژي و به گونه بسيار عالمانه و دقيق با بررسي ابعاد گوناگون آن تبيين نمود.
از بُعد سياسي همبستگي، اتحاد، وحدت ملّي و فراملّي جهان اسلام، نقش بسزايي در تثبيت هر نظام سياسي، و وحدت جهان اسلام دارد. به تعبير رهبر فرزانه انقلاب، «همبستگي و اتحاد ملّت، اعتصام به ايمان الهي مهم‏ترين سلاح‏هاي ملت ايران براي خنثي‏سازي توطئه‏ها و تمهيدات دشمن هستند.»
از اين‏رو، مي‏توان گفت: به هر ميزان وحدت و انسجام اجتماعي، سياسي، وحدت و همبستگي ملّي دروني و نيز اتحاد جهان اسلام در برابر دشمنان بيشتر باشد، جهان اسلام با داشتن آرمان و اهداف مشترك، در مسيري واحد به سوي اهداف موردنظر حركت خواهند كرد. ملّتي كه داراي همبستگي ملّي است و از وحدت، يكدلي و يك‏رنگي بهره مي‏برد، به راحتي به اهداف متعالي نظام سياسي خويش دست خواهد يازيد.
روشن است ملتي واحد، منسجم و يكپارچه، كه با همبستگي ملّي و وحدت و اتحاد خويش، در تحقق اهداف و آرمان‏هاي ملّي خويش در تلاشند، توطئه‏ها و تبليغات رواني دشمنان و معاندان حاكميت ملّي و نظام سياسي خويش را در ناكارامد جلوه دادن نظام سياسي خويش ناكام خواهند گذارد.
مقصود از وحدت اسلامی، همبستگی مسلمانان و اتحاد پیروان مذاهب گوناگون با وجود اختلافات مذهبی، در برابر دشمنان اسلام و بیگانگان است. وحدت اسلامی به معنای یکی شدن مذاهب نیست؛ چراکه این نوع وحدت، نه شدنی است و نه منظور داعیان وحدت است؛ حتی به معنای شیعه شدن سنی، یا سنی شدن شیعه نیست؛ بلکه منظور، کنار گذاشتن مسائل اختلافی و تکیه بر مشترکات و مبنا قرار دادن آنها در تعامل با یکدیگر و مسائل مربوط به جهان اسلام و صحنۀ بین المللی است، به گونه ای که مسلمانان فارغ از اختلافات و با پرهیز از تفرقه در مسائل جهان اسلام، هم سو و هم جهت حرکت کنند. به تعبیر دیگر، اختلافات نباید مانع از اخوت اسلامی و وحدت صفوف مسلمین در برابر دشمنان شود. از این رو، معنای اتحاد شیعه و سنی، دست برداشتن و کوتاه آمدن از اصول و اعتقادات خویش نیست؛ بلکه یعنی با توجه به اینکه بین دو مذهب، مشترکات بسیاری وجود دارد، دو گروه باید بر محور این مشترکات به هم نزدیک شوند و برای حفظ و تعالی اسلام با یکدیگر همکاری و همیاری داشته باشند؛ چراکه هر دو، دشمن واحدی دارند؛ یعنی دشمنان اسلام، دشمن هر دو مذهب هستند.
یکی از نقشه های استعمارگران در راه رسیدن به اهداف خود در کشورهای اسلامی، ایجاد تفرقه میان مسلمانان بوده و هست. آنها از دو طریق در صدد جلوگیری از وحدت ملتهای اسلامی بر آمده اند: یکی تقویت تعصب نژادی و قومی - طایفه ای یا ملی گرایی، و دیگری تحریک تعصبات فرقه ای مانند شیعه و سنی.
امام خمینی رحمه الله می فرمایند: «از ملی گرایی خطرناک تر و غم انگیزتر، ایجاد اختلاف بین اهل سنت و جماعت با شیعیان و القای تبلیغات فتنه انگیز و دشمن ساز بین برادران اسلامی است.»
رهبر معظم انقلاب حفظه الله در تفسیر وحدت معتقدند: «مراد ما از وحدت اسلامی، یکی شدن عقاید و مذاهب اسلامی نیست. مراد ما از وحدت دنیای اسلام، عدم تنازع است: (وَلَا تَنَازَعُوا فتَفْشَلُوا) تنازع نباشد، اختلاف نباشد».
همچنین معظم له می فرمایند: «اتحاد مسلمین، به معنای انصراف مسلمین و فرَق گوناگون از عقاید خاص کلامی و فقهی خودشان نیست؛ بلکه اتحاد مسلمین به معنای این است که فرَق گوناگون اسلامی (فِرَق سنی و فِرَق شیعه) - که هر کدام فِرَق مختلف کلامی و فقهی دارند - حقیقتاً در مقابله با دشمنان اسلام، همدلی و همدستی و همکاری و همفکری کنند.»