طرح توسعه نیروگاه شازند را کجای دلمان بگذاریم؟!

 نیروگاه حرارتی شازند یکی از پروژه‌های بزرگ کشور است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به بهره برداری رسید و شاید آنزمان که روبان قرمز بهره برداری اش را می بریدند، نمی دانستند که این نیروگاه امروز به یکی از معضلات در بحث آلودگی هوا تبدیل می شود یا شاید هم(به احتمال زیاد البته) می دانستند ولی ... .
این نیروگاه در زمینی به مساحت ۲۴۰ هکتار در غرب اراک و شرق پالایشگاه شازند، در مجاورت راه آهن سراسری تهران- جنوب قرار گرفته و قرارداد احداث آن در آذرماه سال ۷۳ بین سازمان توسعه برق ایران و شرکت مدیریت پروژه های نیروگاهی ایران (مپنا) منعقد شد. بهره برداری از نیروگاه حرارتی شازند توسط مدیریت تولید برق شازند انجام می شود و برق تولیدی از طریق پست ۲۳۰ کیلو ولت نیروگاه که توسط شرکت سهامی برق منطقه ای باختر احداث شده به شبکه سراسری انتقال داده می‌شود. نیروگاه حرارتی شازند به عنوان یک نیروگاه سیکل ترکیبی در واقع یکی از بزرگترین نیروگاه های کشور به شمار می رود که در کنار منافع بسیاری که در عرصه تولید انرژی برای کشور دارد، آثار زیانباری را به لحاظ جانمایی نامناسب، آلودگی هوا و خاک و قطعا آب، برای منطقه ایجاد کرده است. این غول صنعتی که بر اساس دستور دولتی باید کلا گاز بسوزاند تا چرخ هایش بچرخند، زمستان هر سال با کاهش سهمیه گاز مواجه شده و به مازوت سوزی روی می آورد و به کابوسی برای اراک و قطعا شازند بدل می شود. در کنار معضل سوخت مصرفی این نیروگاه که همیشه محل مناقشه بوده، این روزها بحث طرح توسعه آن مجددا داغ شده و نگرانی های بیشتری را ایجاد کرده است. موضوع طرح توسعه نیروگاه حرارتی شازند، هر چند وقت یکبار به موضوع روز تبدیل می شود، واکنش اعتراض آمیز فعالین محیط زیست را رقم می زند و مجددا خاموش می شود، اما ظاهرا این بار قضیه بسیار جدی است. در اوایل دهه ۹۰ موضوع طرح توسعه این صنعت غول پیکر در غرب اراک قوت گرفت و در آن زمان همگان مخالفت خود را با اجرای این طرح، بواسطه حجم آلودگی ناشی از فعالیت های این صنعت اعلام کردند.  در گزارشی با عنوان «طرح توسعه نیروگاه شازند، طرح توسعه آلودگی است؟» نقدها و ابعاد مختلف این طرح را مورد ارزیابی قرار داد و پیرو این گزارش سیاوش آقاخانی رئیس شبکه زیست‌محیطی استان مرکزی با اشاره به اینکه طرح توسعه نیروگاه حرارتی شازند در کارگروه ارزیابی زیست‌محیطی استان مطرح شد، گفته بود: روال توسعه نیروگاه‌ها به این شکل است که نیروگاه، مشاوری به خدمت می‌گیرد تا طبق تحقیقاتی مشخص کنند که آیا نیروگاه می‌تواند توسعه یابد یا خیر.  وی بیان کرده بود که فرآیند ارزیابی فرآیندی کاملا اشتباه است، چراکه نیروگاه خود مشاور می‌گیرد و خود هزینه این پژوهش را پرداخت می‌کند، پس قاعدتا نمی‌توان انتظار داشت که مشاور در خدمت نیروگاه بحثی مبنی بر عدم توانایی نیروگاه برای توسعه را طرح کند و عملا برخلاف خواسته کارفرمای خود اقدام کند، علاوه بر این موضوع، متاسفانه استان‌ها امکان موافقت و مخالفت با طرح را ندارند و صرفا نظرات خود را عنوان می‌کنند، به همین دلیل تصویب طرح بعد از بررسی در کارگروه استانی در کارگروه کشوری انجام می‌شود.