صفحه آخر
یک مستندساز معتقد است: طرح و ایده‌های بسیاری برای فیلمسازی وجود دارد و همه دنبال تهیه‌کننده‌اند اما برای اینکه بتوانیم در یک پیچینگ موفق باشیم، پیش‌نیازهای اساسی وجود دارد که مهارت و تسلط بالای فیلمساز و حمایت و توجه بیشتر مرکز گسترش را می‌طلبد.پیچینگ عنوانی است که در چند سال اخیر اهمیت بسیاری به ویژه در میان کارگردانان ایرانی پیدا کرده است. ملاقات رودرو با مدیرانِ کمپانی‌ها، تهیه‌کنندگان و کارگزارانی که مشتاقِ فیلم‌نامه‌هایی با موضوعات ناب و جدید هستند، یک فرصت بسیار عالی برای فیلمسازان است و این امکان چند سالی است که در جشنواره‌هایی که در ایران برگزار می‌شود، فراهم شده است. پیچینگ ارائه یک ایده است به این معنی که صاحب اثر تلاش می‌کند مدیر تولید، نماینده، تولید کننده یا کارگزاری را متقاعد کرده تا برای ساخت آن فیلم‌نامه پول پرداخت کند. قرار گرفتن در این موقعیت اتفاق ساده‌ای نیست و نیازمند تسلط و مهارت است. حال سوال اصلی این است که آیا برگزاری بخش‌های پیچینگ در جشنواره‌های ایران تاثیر به سزایی داشته است و فیلمسازان ما توانسته‌اند از این امکان برخوردار شوند؟ مجید شیدا، کارگردان و مستندساز که در پیچینگ سیزدهمین جشنواره حقیقت شرکت کرده و طرحش پذیرفته شد، درباره این تجربه بیان کرد: کارگردانان و صاحبان آثار باید برای شش یا هفت داور خارجی طرح‌هایشان را ارائه می‌دادند. خوشبختانه در آن سال همه آنها به من امتیاز دادند که بتوانیم مصاحبه بدهیم. او ادامه داد: ایده فیلم مستند من درباره دختری بود که مشکل قلبی داشت و باید عمل جراحی بر روی او انجام می‌شد. پروسه ساخت این فیلم مستند به دلیل آنکه باید با سوژه همراه می‌شدیم، زمانبر است و حدود 9سال از زندگی او را در برمی‌گیرد. این کارگردان با اشاره به اینکه «پییچنگ به ما کمک می‌کند تا با ساختار حرفه‌ای فیلمسازی آشنا شویم» گفت: طرح و ایده زیادی وجود دارد و همه هم دنبال تهیه‌کننده‌اند اما برای اینکه بتوانیم کارمان را پیچ کنیم پیش‌نیازهای اساسی وجود دارد. باید از ابتدا طرحت را به خوبی بشناسی، برای آن برنامه‌ریزی داشته‌باشی و بتوانی در کمتر از ۱۰ دقیقه آن را به بهترین شکل ممکن ارائه دهی! داوری از شبکه ARTE فرانسه در بخش پیچینگ جشنواره حضور داشت که بسیار حرفه‌ای بود و سوالات کلیدی و جالبی از فیلمسازان می‌پرسید و مسئله این بود جوابی که آنها می خواستند در پاسخ های ما وجود نداشت. او ادامه داد: اصل هدف پیچ این است که فیلمسازان یاد بگیرند در این موقعیت و در مقابل بزرگترین و حرفه‌ای‌ترین تهیه‌کننده و اسپانسرهای دنیا چگونه قرار بگیرند و از طرح‌شان دفاع کنند. این تجربه به من کمک می‌کند، نوع مذاکره با تهیه‌کننده‌ها و اینکه چه چیزهایی برای آنها مهم‌تر است را بدانیم. اکنون مرکز گسترش هم برای حمایت از طرح‌ها چنین شیوه‌ای را پیاده کرده که اتفاق خوبی است. وی با اشاره به اینکه «در صورت تایید شدن طرح، محدودیت‌هایی در شیوه پرداخت برای ما وجود دارد»، بیان کرد: داوران و سرمایه‌گذاران کاملا از شرایط تحریمی ایران آگاه بودند، اما با این‌حال نگاه بالا به پایین به ما نداشتند بلکه دنبال یک سوژه جذاب بودند که بُعد جهانی داشته باشد. یکی دیگر از نکات مهمی که مطرح می‌کردند این بود که نیمی از هزینه را آنها تقبل خواهند کرد و بقیه هزینه را صاحب اثر باید پرداخت کند. بنابر این باید بودجه اثر کاملا مشخص باشد تا بتوان آن را به درستی پیش برد. حتی این پیشنهاد را مطرح کردند که می‌توانید یک تهیه‌کننده و اسپانسر هم در ایران داشته باشید. بنابر این پیچینگ یک رقابت بسیار بزرگ است به طوری که حتی کسانی که سابقه کار بالایی هم دارند اگر اطلاعات و مهارت کافی را نداشته باشند، شاید از پس این پیچینگ‌ها بر نیایند. مجید شیدا درباره نتیجه حضورش در پیچینگ سیزدهمین جشنواره حقیقت توضیح داد: نقش مرکز گسترش و من به عنوان یک کارگردان در جریان به موفقیت رسیدن این پیچینگ کاملا 50،50 است.