روایتی از تاریخ ایران توسط یک جن!

 روایتی از تاریخ ایران در قالب یک اثر نمایشی روی صحنه می‌رود، منتها راوی این دوره‌های تاریخی یک جن است!نمایش «هزار پرده عشق» به کارگردانی حسین تفنگدار، راوی بخش‌هایی از تاریخ کشورمان است به طوری که در آن، روایتی از اواخر دوره ساسانیان تا زمان معاصر را توسط یک جن شاهد هستیم و مقاطع زمانی مختلفی چون قاجاریه، زندیه، صفویه و ... به نمایش کشیده می‌شود. این نمایش که برای اجرا در جشنواره تئاتر آیینی سنتی آماده می‌شود، به ظلم و ستم‌هایی که در دوران‌های مختلف بر مردم ایران تحمیل شده و حقوقی که از زنان پایمال شده است، می‌پردازد. حسین تفنگدار این نمایش را جزو آثار کمدی می‌داند و  می‌گوید: شیوه اجرای نمایش مجلس تقلید است و در صحنه‌هایی از آن شاهد سیاه بازی، بقال بازی، تقلید زنانه هستیم. او با اشاره به اینکه اطلاعات منسجمی درباره شیوه اجرایی «بقال بازی» نداریم، ادامه می‌دهد: اطلاعات جسته گریخته و پراکنده‌ای، درباره این نوع نمایش داریم. به همین خاطر سعی کردیم بر مبنای تحقیق آنچه را که به این عرصه نزدیک است، اجرا کنیم. تفنگدار درباره مراحل نگارش متن و منابع تحقیقاتی آن هم توضیح می‌دهد:این نمایش از ابتدای سال جاری توسط گروه نمایش «گریز» نوشته شده است. برای نگارش این نمایش، منابع مطالعاتی متعددی نظیر تاریخ دوره‌های صفوی، زندیه، قاجار و ... را مد نظر قرار دادیم و از خاطرات ناصرالدین شاه گرفته تا روزنامه اعتمادالسلطنه را، مورد بررسی قرار دادیم. این کارگردان تئاتر با ابراز تاسف از سختی‌هایی که کرونا به تئاتر و فعالان این عرصه تحمیل کرده است، ادامه می‌دهد: متاسفانه کرونا تاثیری بسیار جدی و عمیقی بر تمرین‌های ما داشت تا جایی که مجبور شدیم، تمرینات را متوقف کنیم و زمان جشنواره نیز به خاطر این امر تغییر کرد. از آنجا که ما در این دوران نتوانستیم به شکل آنلاین نیز تمرینات را دنبال کنیم، امیدواریم با همکاری شهرداری تهران بتوانیم از آمفی تئاتر بوستان‌های شهر، استفاده کنیم و مجبور نباشیم که در فضایی مسقف کار را ادامه دهیم. تفنگدار درباره دلایل علاقمندی‌اش به نمایش‌های آیینی و سنتی می‌گوید: من در مسیر فعالیت‌های تئاتری خود متوجه شدم که پتانسیل نمایش ایرانی، قابل مقایسه با گونه‌های دیگر نیست زیرا در این ژانر به شکل شگفت انگیزی دست نویسنده و کارگردان باز است. علاوه بر اینکه حس میهن دوستی مرا به این سمت سوق داد، ساختار شگفت‌انگیز این نمایش‌ها نیز بی‌تاثیر نبود. به عنوان مثال، در تعزیه با یک اِلِمان ساده مانند تشت آب می‌توان، رودخانه را به تصویر کشید و تماشاگر نیز، آن را می‌پذیرد بنابراین می‌توان گفت صداقت عجیبی در نمایش ایرانی وجود دارد. در واقع نمایش ایرانی به لحاظ آزادی عمل در اجرا ، تنوع گسترده ای که در شیوه‌های اجرایی دارد و هم هویت فرهنگی و ملی، دارای اهمیت خاصی است. او با تاکید بر جایگاه مهم نمایش‌های ایرانی اضافه می‌کند: اهمیت نمایش‌های آیینی سنتی و این جشنواره که نمایش‌های ایرانی را پاس می‌دارد، کمتر از تخت جمشید و خلیج فارس نیست زیرا اینها میراث فرهنگی ما هستند. به نظر من، نمایش‌های ایرانی همچون حافظ، فردوسی و سعدی، برای ما حائز اهمیت هستند و هویت ملی و فرهنگی ما را شکل می‌دهند.تفنگدار، برگزاری جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی را یک ضرورت می‌خواند و می‌گوید: دوره‌های مختلف این جشنواره، تاثیر بسیار زیادی برتوجه به نمایش‌های ایرانی داشته و دارد. در حقیقت، این جشنواره تنها بخشی است که امکان اجرای نمایش‌های آیینی و سنتی را فراهم می‌کند زیرا ما هیچ مکان اجرای  تخصصی در این عرصه نداریم و پژوهشکده‌ای هم برای این گونه نمایش نیست و این باعث شگفتی و تاسف است. به جرات می‌توان گفت که اگر این جشنواره نبود، نمی‌دانستیم که چه بر سر این عرصه، می‌آمد به همین خاطر، همت والایی که پشت پرده این جشنواره است، جای تقدیر دارد زیرا همین رویداد سبب حضور جوانان و فعالیت و نوآوری در این بخش شده است بنابراین من فکر می‌کنم، جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی ایران، مهم‌ترین رویداد نمایش ایران است زیرا ما باید در بدو امر، هویت ملی خود را حفظ کنیم و سپس به دیگر عرصه‌ها بپردازیم به همین خاطر سال‌هاست که تنها در این جشنواره شرکت می‌کنم.