سیاست
خبرگزاری گاردین از آخرین وضعیت غزه گزارشی منتشر کرده است. این منطقه و توابع آن همچنان زیر سایه چنگال ظلم و کشتار قوای غاصب اسرائیلی است. هنوز در غزه، رنج، درد و مرگ است که حکمفرماست. ، خبرگزاری «گاردین» روز شنبه پانزدهم آذرماه، مصادف با ششم دسامبر، از اوضاع غزه گزارشی میدانی تهیه کرد؛ این در حالی است که اغلب رسانهها پس از آتشبس رژیم صهیون، در قبال فاجعه رخ دادهای که هنوز پایان نیافته، سکوت کردهاند. این گزارش که عکسها و عکسنوشتهایی ضمیمه آن شده، اینگونه آغاز میشود: اصطلاح «آتشبس» برای چهل و دو درصد باقی مانده فلسطینیها در سرزمینشان عبارت خطرناکی است چراکه ظاهر امر را آرام نشان میدهد. در صورتیکه اینطور نیست. چراکه این تعداد از فلسطینیها پشت «خط زرد» تعیینشده توسط اسرائیل، محصور شدهاند. اینکه آنها به حالتی عادی بازگشتهاند، توهمی خطرناک است. در طول تمام روزها فجایع دردناکی در غزه رخ میدهد که رسانهها و مردم جهان از آنها بیخبرند به این دلیل که نام «آتشبس» توهم صلح ایجاد میکند. یک آمار دردناک! از زمان اعلام آتشبس به میانجیگری آمریکا در ۱۰ اکتبر، نیروهای اسرائیلی بیش از ۳۶۰ فلسطینی را در غزه کشتهاند؛ به گفته یک مقام سازمان ملل، دستکم ۷۰ نفر از آنان کودک بودهاند—کودکانی مانند جمعه و فادی. قصه خانواده ابوعاصی با پایانی تلخ در یکی از همین روزهای اخیر، وقتی جُمعه و فادی ابو عاصی برای جمعآوری هیزم رفتند، والدینشان تصور کردند در امنیت خواهند بود. آنها پسربچههایی ۹ و ۱۰ساله بودند و به هر حال در غزه آتشبس اعلام شده بود. مادرشان، هَلا ابو عاصی، در چادر خانواده در خانیونس مشغول تهیه چای بود که انفجار را شنید؛ موشکی که از یک پهپاد اسرائیلی شلیک شده بود. وقتی به محل رسید، دیگر دیر شده بود. به گفته مادرشان، آنها «در زمانی که قرار بود خونریزی متوقف شود» کشته شدند. ابوعاصی میگوید: پس از اعلام آتشبس، کمی احساس امنیت کردم و باور داشتم دیگر چیزی فرزندانم را تهدید نخواهد کرد. اما سرنوشت برنامه دیگری داشت. اکنون تمام تلاش او معطوف به زنده نگه داشتن دو دختر باقی ماندهاش است. او در اینباره میگوید: هنوز صدای انفجار و تیراندازی میشنوم. احساس نمیکنم جنگ تمام شده باشد. شهادت ساکنان غزه ادامه دارد فائق السکّانی، که همراه خانوادهاش در ویرانههای خانه خود در محله تفاح ساکن است، میگوید: هر روز صدای تانکها، شلیک گلوله و انفجار را میشنویم. درست دیروز سه نفر از اقوامم هدف قرار گرفتند و چندین نفر به شدت زخمی شدند. او میگوید: احساس میشود جنگ همچنان ادامه دارد و هیچ آتشبسی وجود ندارد. وضعیت غیرقابل تحمل است؛ هیچ نشانهای از زندگی عادی دیده نمیشود. تعداد تلفات، نسبت به دو سال جنگ پیشین که به طور متوسط روزانه ۹۰ فلسطینی کشته میشدند، کاهش یافته است. اما همچنان شمار قابلتوجهی از غیرنظامیان جان خود را از دست میدهند. هر روز هفت فلسطینی میمیرد اکنون به طور میانگین، سلاحهای اسرائیلی روزانه هفت نفر را میکشند؛ اوضاعی که در بسیاری از نقاط جهان وضعیت «درگیری فعال» محسوب میشود و این پرسش را ایجاد میکند که کاربرد اصطلاح «آتشبس» تا چه اندازه با واقعیت سازگار است. «آتشبسِ» عبارتی از سلاح بدتر! دانیل لِوی (مذاکرهکننده پیشین اسرائیل و رئیس پروژه آمریکا/خاورمیانه) میگوید: اگر بخواهیم از عبارت «آتشبس» استفاده کنیم، کاری را انجام میدهیم که آمریکاییها میخواهند. به کار بردن عبارت «آتشبس» برای آمریکاییها راحت است چون میخواهند قائله فلسطین و اوضاعی که دارد از صفحه تلویزیون، خیابانها و محافل سیاسی ناپدید شود. لِوی میگوید: استفاده از عبارت «آتشبس» برای اسرائیل نیز بسیار راحت است: آنها از انعکاس اخبار صلح و آتشبس در غزه خوشحال میشوند. چرا که به این واسطه فشار از روی اسرائیل برداشته میشود! آنها همهچیز را با خاک یکسان کردهاند و همچنان هر زمان بخواهند، غزهایها را میکشند. عفو بینالملل اعلام کرده است اسرائیل همچنان در غزه «نسلکشی» مرتکب میشود و کاربرد اصطلاح «آتشبس» نسبت به اینکه زندگی در غزه در حال بازگشت به حالت عادی است، توهم خطرناکی ایجاد میکند. یک تقسیمبندی ناجوانمردانه بسیاری از کشتهشدگان آتشبس، مانند برادران خردسال ابو عاصی، هنگام نزدیک شدن به «خط زرد» هدف قرار گرفتهاند؛ مرزی که ارتش اسرائیل طبق توافق به آن عقبنشینی کرده، اما اکنون به طور یکجانبه تا ۵۸ درصد غزه گسترش داده شده است. این تقسیم، واقعیت جدید غزه است. ارتش آمریکا در حال آمادهسازی برای تقسیم نامحدود نوار غزه است. «منطقه سبز» تحت کنترل نظامی اسرائیل و نیروهای بینالمللی، خواهد بود و ظاهرا در حال آغاز بازسازی است! طبق تحلیل «Forensic Architecture»/«انستیتوی معماری دادگستر» بخش اعظم زمینهای حاصلخیز غزه، در اختیار اسرائیل است و جمعیت عمدتاً در نواحی بیابانی ساحلی محصور شدهاند. طرحهای مبهمِ آتشبس و بنبست سیاسی آتشبس ارائه شده از سوی دونالد ترامپ، که در قطعنامه اخیر شورای امنیت نیز بازتاب یافته، پیشبینی میکرد که نیروهای بینالمللی، جایگزین اسرائیل شوند و کمیتهای فلسطینی اداره روزمره را بر عهده بگیرد. اما این بخش ازقطعنامه عمداً مبهم بوده است. از سویی، اسرائیل اعلام کرده هیچ مرحلهای آغاز نخواهد شد مگر اینکه تمام پیکرهای گروگانهای کشتهشده بازگردانده شوند و حماس خلع سلاح شود. خط زرد» یک دروغ بزرگ است نشانهها حاکی از آن است که «خط زرد» در حال تثبیت به عنوان یک تقسیم دائمی است. ارتش اسرائیل پستهای بتنی جدیدی در امتداد خط ایجاد کرده و در مناطق تحت کنترل خود محلههای فلسطینی را که در جنگ ویران شدهاند، صاف میکند. طرحهای آمریکا عمدتاً شامل ساخت «اجتماعات امن جایگزین» است؛ سکونتگاههایی شبیه اردوگاههایی حصاربندیشده با کانکسها و کانتینرها و امکانات مشترک بهداشتی. ساکنان بالقوه باید فرایند «تصفیه» بگذرانند! یعنی هر فلسطینی که خود یا بستگانش که ارتباطی با حماس داشته، رد خواهد شد. برخی سازمانهای بشردوستانه و کشورهای اروپایی در این طرح مشارکت نمیکنند زیرا آن را خلاف حقوق بینالملل میدانند و بیم دارند این سازوکار به ابزاری برای «جابجایی اجباری» تبدیل شود. بحران انسانی در حال تشدید در حالیکه برنامهریزیهای سیاسی در بنبست است، واقعیت زمینی غزه فاجعهبار است. نگاهی به این آمار شاید عمق فجایع را تاحدودی باز نماید؛ ۹۰٪ جمعیت بیخانماناند. ۸۱٪ خانهها تخریب یا به شدت آسیب دیدهاند. بارندگیهای سنگین چادرها را درهم ریخته و بیماریهای ناشی از آب آلوده رو به افزایش است. «یونیسف» نسبت به خطر بروز وبا هشدار داده است. با وجود افزایش کمکها (از ۹۱ کامیون در روز به ۱۳۳ کامیون)، مجموع ورودی کالا همچنان بسیار کمتر از نیاز است. ورود کالاهای تجاری از سوی کشورهای عربی و بازار خصوصی افزایش یافته، اما قیمتها همچنان برای بسیاری دستنیافتنی است. همدستی جامعه جهانی کشورهای اروپایی و عربی مشارکت خود در طرحهای آمریکا و مشارکت در «مرکز هماهنگی غیرنظامی-نظامی» را تلاش برای جلوگیری از قحطی توجیه کردهاند. اما کارشناسان هشدار میدهند، بدون پیشرفت واقعی در روند صلح، این سازوکار به معنای «همدستی» با ارتش اسرائیل در تثبیت وضعیتی غیرانسانی خواهد بود. به گفته دانیل لِوی: «ارتشی که همین حالا مرتکب نسلکشی شده، اکنون با همکاری ۳۰ یا ۴۰ ارتش دیگر در حیاط خلوت خود کار میکند.» سام روز، مدیر موقت یونروا در غزه، میگوید: «فلسطینیان با آیندهای مبهم مواجهاند؛ ایامی که کوچکترین کنترلی بر آنها ندارند؛ این یعنی نوعی درماندگی، شکنجه روانی و بیرحمی که دو سال است ادامه دارد.