صفحه اول
سال تحصیلی جدید برای جامعه دانشگاهی کشور، به جای شادی و شوق، امسال با اندوه و نگرانی آغاز شد؛ سالی که طلیعه‌اش تصادف اتوبوس دانشجویان پیراپزشکی در سمنان بود که جان تعدادی از دانشجویان را گرفت و تعدادی دیگر را مصدوم کرد؛ و چند روز بعد با انفجاری در آزمایشگاه دانشکده فنی دانشگاه تهران، مرگ یک دانشجو و مصدومیت دو نفر دیگر را درپی داشت. وقوع این دو حادثه دردناک به فاصله چند روز در آغاز سال تحصیلی جدید، بار دیگر دغدغه‌ها نسبت به تأمین امنیت دانشگاهیان را تشدید کرد. این حوادث، که از مشکلات اساسی در ایمنی و کیفیت زیرساخت‌ها نشأت می‌گیرند، نه تنها اندوهی بزرگ به خانواده‌ها و بستگان این قربانیان مظلوم وارد کردند، بلکه به‌طور عمیق نگرانی‌هایی را در میان جامعه دانشگاهی و نخبگان علمی کشور آفرید و این سئوال را دوباره در میان آورد که سیاستگذاران علمی کشور در زمینه نگهداشت نخبگان به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی علمی، چه برنامه‌هایی دارند. در دنیای امروز، نهاد علم تنها در صورتی می‌تواند به نقش اصلی خود در تولید و گسترش دانش ادامه دهد که نخبگان علمی در یک محیط امن و مجهز فعالیت کنند. بالندگی علم منوط به تأمین امنیت جامعه علمی است. این امنیت، هم امنیت روانی را شامل می‌شود و هم امنیت جانی را. طبق برآوردها و نظرسنجی‌های دقیق، یکی از ریشه‌های مهاجرت دانشگاهیان و متخصصان، فقدان سازوکارهای موسوم به نگهداشت نخبگان است. طبعاً تأمین امنیت جانی و روانی نخبگان یکی از این سازوکارهاست. اما متاسفانه، آنچه امروز در بسیاری از دانشگاه‌های کشور شاهد آن هستیم، فرسودگی تجهیزات، کمبود ایمنی و غفلت از رفاه و امنیت دانشجویان است. همین مسأله می‌تواند زمینه‌ساز کاهش اعتماد نخبگان به نهاد علم کشور و حتی مهاجرت آن‌ها به کشورهای دیگر شود. در این سرمقاله، به ضرورت تأمین امنیت و به‌روزرسانی تجهیزات در دانشگاه‌ها به‌عنوان یکی از ارکان کلیدی در نگهداشت نخبگان علمی پرداخته می‌شود.