تماشاگری که بخشی از خود را به سالن تئاتر نمی برد

 «راستش را بخواهید حال سالن‌ها، اجراها و تماشاگران شبیه غروب جمعه در یک خیابان شلوغ بود که تا روز قبل تمام مغازه‌هایش باز بودند و تعداد زیادی از مردم در آن خیابان و مغازه‌ها رفت آمد و خرید می‌کردند اما حالا در این خیابان، یک مغازه باز است و تعداد کمی مشتری در آن حضور دارد.»
این جملات بخشی از سخنان سجاد داغستانی، نویسنده و کارگردان نمایش «پس از برخورد جسم سخت به سر» است. او  که در تعطیلات نصفه و نیمه تئاتر، مخاطب جشنواره تئاتر دانشگاهی بوده است، درباره حال و روز تماشاگران و وضعیت سالن‌های نمایشی چنین جملاتی می‌گوید.
 داغستانی که تا پیش از تعطیلات فعلی تئاتر نمایش «پس از برخورد جسم سخت به سر » را برای چندمین بار در تالار انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه برده بود، در گفتگو با ایسنا درباره دلیل توقف اجرای این نمایش سخن گفت و ابراز تاسف کرد که به دلیل تبلیغات نامناسب در زمینه ناامنی سالن‌های تئاتر، تماشاگران با حال خوشی به دیدن نمایش‌های روی صحنه نمی‌آیند.
او که در این مدت با استقبال گرم تماشاگران رو به رو شده بود، درباره دلیل توقف اجرای این نمایش توضیح داد: عدم اطمینان کامل تماشاگر برای حضور در سالن و نداشتن امنیت خاطر به دلیل توجه بیش از حد به رسانه‌هایی که به درست یا نادرست روی او تاثیر می‌گذارند، باعث عدم حضور تماشاچی در سالن‌ها و تماشای اجراها در این دوران شده است. مخصوصا در زمانی که دولت وضعیت شهر را قرمز اعلام می‌کند و مشاغل را تعطیل می‌کند این تاثیرگذاری بیشتر خواهد بود. او ادامه داد: با اینکه خیلی از مشاغل در این دوران از تعطیل کردن کارهای خود سر باز زدند اما باز هم با خیال راحت به فعالیت نپرداختند. تئاتر هم از این قاعده خارج نبود و تعدادی از اجراها در سالن‌های خصوصی به صحنه رفتند و خواهند ‌رفت. اما اقبال قابل ملاحظه‌ای وجود ندارد و تماشاگرانی که در سالن حضور پیدا می‌کنند نیز حال‌شان خوب نیست. من مثالی دارم که می‌گویم «انگار تماشاگر صد در صد در سالن حضور ندارد و بخشی از خود را به سالن نمی‌آورد» و آن بخش خیال راحت و حال خوب اوست. من و گروهم با اینکه تمام بلیت اجراهای خود را فروخته بودیم، با همفکری هم تصمیم گرفتیم در این دوران تا بازگشایی رسمی سالن‌ها و حضور حداکثری تماشاگران با حال بهتر در سالن‌ها، از به صحنه رفتن اجرای خود خودداری کنیم.
داغستانی درباره حال و هوای گروه هایی که در این مقطع اثری روی صحنه داشتند، نیز گفت: من خودم به شدت مخاطب جشنواره تئاتر دانشگاهی هستم و تعداد زیادی از اجراهای این جشنواره را بر روی صحنه دیدم. همچنین چند اجرای دیگر که در این دوران تعطیلی تئاتر به روی صحنه رفته‌اند را نیز دیدم. راستش را بخواهید حال سالن‌ها، اجراها و تماشاچیان شبیه غروب جمعه در یک خیابان شلوغ بود که تا روز قبل تمام مغازه‌هایش باز بودند و تعداد زیادی از مردم در آن خیابان و مغازه‌ها رفت آمد و خرید می‌کردند اما حالا در این خیابان یک مغازه باز است و تعداد کمی مشتری در آن وجود دارد. مشتریانی که شاید دوست دارند زودتر خرید خود را انجام دهند و به خانه برگردند. او اضافه کرد: از نظر من برای بیشتر مخاطبان تئاتر بخش سرگرمی آن مهم است و می‌خواهند یک تا دو ساعت محتوای انتخابی خود را ببینند و حال خوبی داشته باشند اما، این حال خود را قبل از ورود به سالن‌ها در این دوران جا می‌گذارند. دلیل این بد یا بی حالی، تبلیغات نادرست است. تبلیغاتی که سالن تئاتر را ناامن جلوه می‌دهد. در حالی که همان مخاطب شاید ساعتی قبل یا بعد از اجرا یا در طول روز در مترو، اتوبوس یا هر مکان دیگری فضای ناامن‌تری را از لحاظ سلامتی و انتقال ویروس کرونا تجربه کند اما این حال بد و بدبینی را نسبت به آن مکان نداشته باشد. این کارگردان تئاتر که پیش از این از استقبال تماشاگران از اجرای نمایشش ابراز خرسندی کرده بود، در پاسخ به سوالی درباره حمایتهای احتمالی از اجرای این نمایش نیز توضیح داد:من و گروهم به صورت گروهی فعالیت می‌کنیم و یاد گرفته‌ایم خودمان از خودمان حمایت کنیم و منتظر حمایت دیگری نباشیم. تیم تهیه و تولید ما به همراه بازیگران و گروه کارگردانی و بقیه عوامل، همگی از اجرای «پس از برخورد جسم سخت به سر» حمایت کردند و با هیچ چشم‌داشتی در این دوران سخت به فعالیت پرداختند، چون ما واقعا و از ته قلب‌مان عاشق تئاتر هستیم و این را در زمین تئاتر و بر روی صحنه ثابت کردیم. اینکه بعد از اجرای ما حمایتی از کارمان انجام بشود را نمی‌دانیم اما امیدواریم این اتفاق رخ بدهد چون با یک حساب سرانگشتی ما به هیچ عنوان با اینکه تمام بلیت‌های اجراهایمان را فروخته‌ایم از پس هزینه‌های تولید نمایش خود بر نخواهیم آمد که این هزینه کرد مالی و جانی برای مخاطب و اجرای تئاتر نشان از همین عشق شبیه به جنون ما دارد.