تحریم‌های آمریکا سوری‌های بیگناه را می‌کشد

  “دوست من زمستان گذشته به خاطر عدم برخورداری از گرمایش خانگی در رختخوابش جان باخت. چرا؟ چون تحریم‌های آمریکا علیه سوریه بر خلاف هدف اعلام شده‌اش به جای دولت بشار اسد دارد به مردم عادی این کشور آسیب می‌زند. در این کشور تنها برای حدود یک ساعت در روز برق وجود دارد.”
حسن اسمیک، ستون نویس اردنی فارن پالسی در مطلبی درخصوص جنایتی که آمریکا با اعمال تحریم علیه سوریه علیه مردم این کشور مرتکب شده و آسیبی که به مردم عادی سوریه وارد کرده، نوشته است: «ماه گذشته میلادی تلفن من زنگ خورد. یکی از بستگانم در دمشق از من خواست به یک پسربچه سوری به نام محمد دافیس Mohammed Daafis کمک کنم. خانواده محمد دو ساله از یک بخاری نفتی پریموس، یک محصول قدیمی متعلق به دوران ویکتوریا، برای پخت و پز استفاده می‌کردند. در خانه آنها آب گرم کن برای حمام وجود ندارد. جیره بندی برق در سوریه به دلیل ناتوانی دولت این کشور در تامین سوخت مورد نیاز برای تولید برق در نتیجه تحریمها به بالاترین سطح خود رسیده است.”
این ستون نویس فارن پالسی در ادامه به ماجرای سوختن این پسربچه در اثر افتادن در آب جوش اشاره کرده و توضیح می‌دهد که چطور تحریم‌های آمریکا برای درمان این پسربچه در بیمارستان المجتهد شهر دمشق مشکل ایجاد کردند.
او نوشته است: پزشکان دولتی در مواجهه با درد و رنج این پسربچه ناتوان ماندند. خونی که به او تزریق شد آلوده بود. خانواده محمد فورا لازم بود او را به یک بیمارستان خصوصی منتقل کنند اما یک پدری که صرفا با فروختن گوجه فرنگی با چرخ دستی در آمد دارد چطور از پس صورت حساب این بیمارستان بر می‌آید؟
ارزش پوند سوریه بسیار ناچیز شده است؛ این ارزش اکنون به سطح حدودا ۳۶۶۰ پوند در ازای یک دلار آمریکا رسیده است. متوسط دستمزد در سوریه کمتر از دو دلار در روز است؛ پدر محمد حتی در روز به اندازه ارزش یک دلار هم در آمد نداشت. از اصلاح قانون سال ۲۰۱۹ آمریکا تحت عنوان قانون «محافظت از شهروندان سوری-سزار» که توسط دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا امضا شد، به عنوان یک پیروزی برای نیروهای عدالت طلب علیه یک «دولت بی رحم» یاد شد. اما این قانون، عدالت را ایجاد نکرد بلکه به جایش گرسنگی، تاریکی، طاعون، تهی دستی، دزدی، آدمربایی و نابودی یک ملت را رقم زد. حالا کمک‌های بین‌المللی به اندازه سابق به سوریه نمی‌رسند، چون بسیاری از نهادها نگران نقض قانون سزار هستند.
این نویسنده در ادامه با شرح تلاشهایش برای نجات این پسربچه که ابتدا به انتقال دادنش به یک بیمارستان خصوصی در سوریه که آن هم به دلیل تحریمهای آمریکا از تجهیزات کافی برخوردار نبود، انجامید و بعدا نیز او را به یک بیمارستان مجهزتر در شهر بیروت لبنان منتقل کرد، نوشت:
“پزشکان بیمارستان در شهر بیروت که نامشان را فاش نکردند، تلاش کردند جان محمد را نجات دهند، این پسربچه شش روز تمام مبارزه کرد. اما حتی لبنان هم کمبود تجهیزات پزشکی پیشرفته دارد. صورت حساب هزینه‌های بیمارستان به بیش از ۱۰۰۰۰۰ دلار رسید. یک عفونت بدخیم باعث از کار افتادن کلیه‌های او شد و در ادامه قلبش از تپیدن ایستاد. اما او آخرین کودک سوریه نخواهد بود که در نتیجه محرومیت ناشی از اعمال تحریمها جانش را از دست میدهد.”
حسن اسمیک در ادامه مطلبش در فارن پالسی نوشت: هیچ کودک سوری زیر ۱۰ سال تاکنون کشورش را در صلح ندیده است. اگر آنها همچنین در گرسنگی به سر برده و از خدمات پزشکی اساسی در کشوری بدون فرصتهای اقتصادی محروم بمانند، ممکن است تبدیل به سربازان پیاه نظام یک تروریسم فراگیر جدید در خاورمیانه شوند.
در حقیقت از زمان وقوع حملات ۱۱ سپتامبر تا کنون واضح بوده که تروریسم در حال فزونی در خاورمیانه همواره به هدف نهایی‌اش یعنی آمریکا می‌رسد.
اگر استراتژی آمریکا مجبور ساختن سوری‌ها به سرنگون کردن بشار اسد است، این استراتژی تا کنون کار نکرده و بعدا نیز کار نخواهد کرد. مردم پیرامون دولت بسیج می‌شوند. این یک درس فرا گرفته شده از کوبای تحت رهبری فیدل کاسترو که تحت تحریمهای آمریکا بود، است.
تغییر حکومت در سوریه نیز کار نکرده است. شکایت‌های غرب از بشار اسد نباید منجر به مجازات دسته جمعی کل یک ملت شود. خانواده محمد یکی از انبوه خانواده‌هایی است که والدین زخمی و از کار افتاده دارند.
از سال ۲۰۱۱ تاکنون بیش از نیم میلیون سوری جان خود را از دست داده‌اند. حدود ۱۳ میلیون نفر – بیش از نیمی از جمعیت این کشور – آواره شده‌اند. بسیاری از آنها رهسپار اروپا شده‌اند و اگر تحریمها علیه سوریه به زودی برداشته نشود، تعداد بسیار زیاد دیگری نیز در غرب پناهنده خواهند شد. آنها در سفرشان از دریای مدیترانه چیزی برای از دست دادن ندارند. و آنها خشمشان را با خودشان به همراه دارند.
با این حال جوزپ بورل، مسئول امور خارجه اتحادیه اروپا در بیانیه‌اش در ماه گذشته میلادی بر مجازات کردن مردم سوریه اصرار کرده و گفت که اتحادیه اروپا «پیش از آغاز انتقال قدرت سیاسی در سوریه تحریمهای اعمال شده خود علیه این کشور را برنخواهد داشت”.
این رویکرد ساده لوحانه در سیاست در درک واقعیت خاورمیانه یا نشان دادن نگرانی برای جان کودکان عادی مثل محمد ناتوان است. انگلیس، فرانسه و آلمان همگی به جای فهم اینکه تحریمهایشان کارایی ندارد به تجدید تحریمهایشان پرداخته‌اند. صدام، رهبر دیکتاتور سابق عراق، معمر قذافی، دیکتاتور سابق لیبی و کاسترو با تحریمها کنار زده نشدند. بنا به قول آلبرت انیشتین، تعریف دیوانگی به این صورت است: انجام دادن یک کار یکسان برای بارها و بارها و انتظار گرفتن نتایجی متفاوت از آن!
آیا جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، رهبران کنگره این کشور و رهبران اروپایی میتوانند در حالی که کل مردم یک کشور در اثر گرسنگی، سرکوب و به حاشیه رانده شدن صرفا به خاطر خواست چند سیاستمدار برای نشان دادن یک کار سختگیرانه در مخالفت با دولت سوریه می‌میرند، شبها راحت بخوابند؟
بایدن خودش تجربه از دست دادن دو بچه خود را داشته و از جایگاه منحصر به فردی برای درک شکایت والدین سوریه برخوردار است. او باید تحریمهای غیرموثر آمریکا را بر دارد، به سوری‌ها یک شانس جدید برای زندگی بدهد و به بازسازی آنچه که سیاست وقیح قدرت از بین رده، بپردازد.