دوران همدلی

 جعفر صادقی تبار- بی‌تفاوت نبودن و دست دیگران را برای کمک گرفتن، همواره مورد تأکید اهل بیت و گذشتگان ما بوده است. در سایه همین نوع‌دوستی و کمک کردن به هم‌نوعان است که می‌توان جامعه‌ای شاد، متحد و به دور از انبوه تنهایی را رقم زد. آنچه که به‌راستی لازمه این روزهای عصری است که همه به‌دنبال ثروت و قدرت و منزلت یکه‌تازانه هستند.
تفسیر جایگاه یاری رساندن به دیگران و دست دیگران را گرفتن و آن‌ها را از زمین بلند کردن، موضوعی سهل و ممتنع است. اینکه در عین غنا و بی‌نیازی به یاد دیگران باشی و از شکاف بین خود و هم‌نوعت لذت نبری، کار سختی است و باید آن را آموخته باشی تا بتوانی وارد این وادی شوی.
کمک کردن به هم‌نوعان» یکی از پسندیده‌ترین کارهایی‌ست که در طول تاریخ وجود داشته است. همه برای کسی که اصطلاحا خیّر نامیده میشود احترام زیادی قائل هستند. بیائید با هم کمی بیشتر و عمیق‌تر به این جملات نگاه کنیم. شاید جملات بالا ساده به نظر برسند و معنایشان قابل فهم باشد اما من میخواهم تک تک کلمات را باز کنیم تا معنایشان برایمان ملموس‌تر شود.
خیّر یعنی کسی که کار خیر میکند. کار خیر در عمل به کاری گفته میشود که برای کسی که نیازمند است بدون چشم‌داشت انجام شود. در بارزترین حالت کمک مالی به ذهنمان میرسد اما کار خیر میتواند کمک به سالمندان ناتوان هم باشد که به نیروی جوانی دیگران نیاز دارند یا حتی ساده‌تر اینکه سنگ صبور کسی باشیم که نیاز به درددل کردن دارد و خیلی موارد دیگر.
در این میان آنچه ورای تمام تفاوت ها ، انسانها را نسبت به هم متعهد و مسئول می نماید همنوع بودن آنهاست . به عنوان مثال ، در زلزله بم شاهد بودیم که انسانها از طبقات اجتماعی مختلف ، ادیان و ملیت های گوناگون بواسطه همدلی با همنوعان خود به کمک زلزله زدگان شتافتند. در مقابل اقوامی را می بینیم که هم کیش و هم وطن هستند ولی نسبت به مشکلات هم بی تفاوت هستند. یکی از مهمترین دلایل اینکه ما نسبت به همنوع همدلی داریم مثال بحرانهای طبیعت است . سیل ، زلزله ، قحطی ، طوفان های مهیب بیماری های سخت ،همه در تاریخ بارها رخ داده اند.عمل انسانها و کشورهای دیگر نشان داده که نسبت به این مسائل بی تفاوت نبوده ایم و سعی داشتیم که با ارائه آنچه متعلق به ماست چه مادی و چه معنوی کمکی به این افراد در خطر بکنیم و ثابت کنیم که از آنها حمایت می کنیم و نسبت به آنها علاقه مندیم.
از مجموعه تعالیم اسلامی و سیره اولیاء (ع) استفاده می شود که بعد از انجام واجبات برترین وسیله برای تقرب به خداوند متعال این خصلت نیکو می باشد.اولیای خداوند همواره در خدمت مردم بودند و شخصاً در رفع حوائج آنان اقدام می کردند .
 از قرآن مجید استفاده می شود که آنچه به سود مردم باشد، پایدار و جاوید خواهد بود و آنچه سودمند نباشد مانند کف بر روی آب بزودی از میان می رود و اثری از آن باقی نمی ماند .  خداوند متعال می فرماید:« اما کف به کناری می افتد و نابود می شود ولی آنچه به مردم سودمی رساند در زمین می ماند . خداوند اینچنین مثال می زند.
 از رسول خدا (ص) پرسیدند: محبوب ترین مردم کیست؟ فرمود: آنکس که وجودش برای مردم سودمندتر باشد.  
در حدیثی دیگر پیامبر اکرم فرمود: «مردم جیره خواران خداوندند، محبوبترین آنها نزد خداوند کسی است که سودش به عائله خدا برسد و خانواده ای را خوشحال کند. »
 بنابراین برگزیدگان الهی، انبیای معصومان خدمتگزارترین افراد به مردم بودند چون آنها اسوه وشاخص اند .
 باز در روایتی پیامبر اکرم (ص) فرمود: «بنده ای از بندگان خدا در اثر اینکه شاخه خاری را از سر راه مسلمین برداشت، اهل بهشت شد.»
 بعضی از مردم فکر می کنند عبادت تنها به نماز خواندن و روزه گرفتن است و عده ای از آنها در غفلت و نادانی و خودخواهی فرو رفته اند که اگر در برابر دیده گانشان مردم از گرسنگی جان دهند ناراحت نمی شوند مکرر دیده شده که اینگونه افراد حتی در مسافرت های عبادی مانند زیارت و حج، تمام اوقات خود را به زیارت و دعا و اعمال فردی می گذرانند و هیچ کمکی به همراهان و همسفران خود نمی کنند ، با اینکه می دانند در میان آنها افراد ضعیف و ناتوان وجود دارند که به کمک و مساعدت نیازمندند .