غزه و جهان منفعل

 نیکان یاسی- رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) جنگ ویرانگری را علیه ساکنان نوار غزه به راه انداخته که بر اثر آن، افزون بر ویرانی‌های عظیم و قحطی مرگبار بیش از هزاران فلسطینی که بیشتر آنها زن و کودک هستند، شهید و زخمی شده‌اند.
تل آویو با تحقیر جامعه بین المللی و نادیده گرفتن قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل برای توقف فوری جنگ و دستورات دیوان بین المللی دادگستری برای اتخاذ تدابیری جهت جلوگیری از اقدامات نسل کشی و بهبود وضعیت فاجعه بار انسانی در نوار غزه همچنان به جنایات نسل کشی علیه ساکنان این منطقه ادامه می‌دهد.
با وجود همه این جنایت‌ها، رژیم صهیونیستی اعتراف کرده که هنوز نتوانسته است به اهداف خود از این جنگ یعنی نابودی جنبش حماس و بازگرداندن اسیران صهیونیست از نوار غزه دست یابد.
اعلام رسمی «کمیته بین‌المللی پایش گرسنگی» (IPC) درباره وقوع قحطی در غزه، لحظه‌ای تاریخی و دردناک است. طبق معیارهای سخت‌گیرانه این نهاد، قحطی تنها زمانی اعلام می‌شود که ۲۰ درصد خانوارها با کمبود شدید غذا، ۳۰ درصد کودکان با سوءتغذیه حاد و نرخ مرگ‌ومیر روزانه بیش از دو نفر در هر ده هزار نفر باشد. تحقق هم‌زمان این سه معیار در غزه نشان می‌دهد که بحران، نه یک پیامد طبیعی جنگ، بلکه نتیجه مستقیم سیاست مهندسی‌شده «گرسنگی اجباری» است. دبیرکل سازمان ملل نیز این فاجعه را ساخته و پرداخته رژیم صهیونیستی دانست و آن را «اتهامی اخلاقی علیه اشغالگر و شکستی برای بشریت» توصیف کرد. از نخستین روزهای جنگ، مقامات صهیونیست آشکارا اعلام کردند که «هیچ غذا و آبی برای مردم غزه وجود نخواهد داشت». این سیاست در ادامه به مسدودسازی گذرگاه‌ها، ممانعت از ورود کمک‌ها و حتی بمباران مراکز توزیع غذا منجر شد. به گزارش منابع حقوق بشری، «مؤسسه انسانی غزه» که اسرائیل مدعی راه‌اندازی آن بود، به تله مرگ بدل شد و هزاران فلسطینی هنگام دریافت غذا به شهادت رسیدند. این اقدامات نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی قحطی را نه به‌عنوان یک پیامد جانبی، بلکه به‌عنوان ابزار جنگی و ابزاری برای نابودی اجتماعی به‌کار گرفته است؛ ابزاری که کُند، اما گسترده و ویرانگر عمل می‌کند. امروز تقریباً همه نهادهای بین‌المللی از سازمان همکاری اسلامی تا سازمان جهانی بهداشت و آکسفام، قحطی غزه را جنایتی سازمان‌یافته توصیف کرده‌اند. انبارهای کمک‌های غذایی در مصر و اردن پر است، اما رژیم اشغالگر مانع ورود آنها می‌شود. با وجود این اجماع کم‌سابقه، هنوز اقدام عملی جدی برای بازگشایی گذرگاه‌ها، اعمال فشار مؤثر یا تحریم‌های واقعی علیه تل‌آویو دیده نمی‌شود. اگر جامعه جهانی نتواند در برابر این قحطی ساختگی واکنشی مؤثر نشان دهد، عملاً پذیرش رسمی «گرسنگی به‌عنوان سلاح جنگی» در نظم بین‌المللی خواهد بود؛ خطری که می‌تواند در آینده علیه هر ملت دیگری نیز به‌کار رود. ادامه بی‌امان نسل‌کشی مردم بی‌گناه در غزه، عملیات نظامی بی‌پروا علیه نیروهای مقاومت در یمن، لبنان، سوریه و آغاز تهاجم مستقیم به خاک ایران، موقعیتی را ایجاد کرده که شاید بیش از هر زمان دیگری از ۱۹۴۸ تاکنون، ماهیت بی‌رحم، استعلاجو و هژمونی‌طلب رژیم صهیونی را نمایان کرده است. با این حال برخی دولت‌های کشورهای مسلمان همچنان با تصوراتی چون امکان ایجاد وابستگی متقابل و تعریف منافع مشترک با این باند جنایتکار به تجارت گسترده با این موجودیت غاصب ادامه می‌دهند. اگر کشورهای مسلمان طرف معامله با اسرائیل را در یک جدول قرار دهیم، ترکیه، امارات متحده عربی، مصر، جمهوری آذربایجان و مالزی در صدر آن قرار می‌گیرند. تداوم انفعال برخی از رهبران و عدم قطعیت در موضع گیری برخی دیگر از مسئولان کشورهای اسلامی موجب جسارت بیشتر صهیونیست ها در حمله به منافع مسلمان شده است. این رفتار انفعالی باید به مقابله فعالانه در برابر نتانیاهوی جلاد تبدیل شود.