غواصانی که میهمان خاک شدند

  دادگاه رسیدگی به پرونده شهدای غواص صبح دیروز در شعبه ۵۵ دادگاه امور بین‌الملل به ریاست قاضی مجید حسین‌زاده آغاز شد؛ شهدایی که با دستانی بسته زنده‌به‌گور شدند و به تاریخ پیوستند. قطعا در بین شهدای این فاجعه، رزمندگان زنجانی نیز وجود دارند که هنوز شناسایی نشده‌اند؛ رزمندگانی که مدال افتخار زنجان، شهر غواصان دریادل، را بر سینه این منطقه حک کرده‌اند.
حماسه کربلای ۴ چه بود؟
چهار منطقه شلمچه، ابوالخصیب، مقابل ام‌الرصاص و جزیره مینو برای انجام این عملیات بزرگ انتخاب شد. غواص‌های خودی ساعاتی قبل از عملیات به درون آب رفته و به سمت خط دشمن حرکت کردند. در این میان، نیروهای دشمن که کاملا آماده و هوشیار بودند، ضمن پرتاب منور، با تیربار و خمپاره به طرف نیروهای ایرانی شلیک می‌کردند. در مجموع، عملیات خارج از کنترل و هدایت فرماندهی قرار گرفته بود و قبل از هر دستوری یگان‌ها با توجه به نوع وضعیت و هوشیاری و عکس‌العمل دشمن به محض رسیدن به ساحل، درگیری را آغاز می‌کردند. در این حال، رمز عملیات کربلای ۴ اعلام شد و نیروهای عمل‌کننده فقط توانستند در جزایر سهیل، قطعه، ‌ام‌الرصاص، ‌ام‌البابی و بلجانیه نفوذ کنند. در مقابل، نیروهای دشمن با پرتاب پی در پی منور و اجرای چند مورد بمباران کنار نهر عرایض (عقبه برخی از یگان‌ها) و همچنین اجرای آتش مؤثر روی رودخانه اروند، عملا سازمان غواص‌ها و نیروهای موج دوم و سوم را به هم زد. یکی از مناطق حساس عملیات، جزیره ام‌الرصاص و نوک بوارین بود که به‌رغم تلاش بسیاری که برای تصرف آن انجام شد، به‌خاطر هوشیاری دشمن امکان ادامه درگیری از میان رفت. دشمن با شلیک پرحجم تیربار روی آب، از عبور نیروها از تنگه‌ ام‌الرصاص - بوارین جلوگیری کرد. به‌خاطر حساسیتی که دشمن به ام‌الرصاص داشت، در پدافند آن از ۹ رده مانع طبیعی و مصنوعی بهره می‌برد، به‌طوری که هرگاه از هر خط عقب رانده می‌شد، در خط بعدی که به خط قبلی اشراف و تسلط داشت، مقاومت می‌کرد. در نهایت به‌منظور حفظ قوا و طراحی مجدد عملیات آتی، از ادامه نبرد اجتناب شد.
عملیات کربلای ۴ هیچ‌گاه مظلومیت و شجاعت رزمندگان را فراموش نمی‌کند؛ عملیاتی که رادارهای آمریکایی به جبران قضیه مک فارلین، تمام جزئیات عملیات را به عراقی‌ها داده بودند. رمز عملیات یا محمد(ص) بود که ساعت ۲۲:۴۵ روز سوم دی‌ماه سال ۶۵ اعلام شد. مظلومیت شهدای عملیات کربلای 4 تداعی‌کننده غربت و مظلومیت اباعبدالله‌الحسین(ع) و یاران باوفایش در روز عاشورا است.
جزیره ام‌الرصاص کجاست؟
جزیره ام‌الرصاص یکی از جزایر اروند رود است که شاهد چندین عملیات بزرگ در طول سال‌های جنگ تحمیلی بوده است. این جزیره که به‌عنوان یکی از جزایر استراتژیک عراق، همواره جزو برخی محورهای عملیاتی رزمندگان دفاع‌مقدس قرار می‌گرفته، شاهد شهادت بسیاری از رزمندگان بوده است. عملیات کربلای۴، عملیات والفجر۸ و تک ایذایی والفجر۸ در منطقه ‌ام‌الرصاص به‌عنوان بخشی از عملیات‌های آبی - خاکی جنگ، مورد توجه بوده و ام‌الرصاص را نیز درگیر کرده است. شهدای زیادی از عملیات دوروزه کربلای ۴ تا عملیات ۷۵روزه والفجر ۸، به‌عنوان طولانی‌ترین عملیات هشت سال جنگ تحمیلی، در این جزیره به سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع)، اقتدا کردند و آسمانی شدند و پیکرهای مطهر برخی از آنها به‌خاطر شرایط منطقه و درگیری شدید آنجا باقی مانده و نیروهای خودی نتوانستند آنها را بازگردانند. نام این شهدا سال‌ها در شمار شهدای مفقودالاثر جای گرفت.
خبری که در تاریخ ثبت شد
۲۸ اردیبهشت‌ماه سال ۹۴ در مراسم ورود پیکر شهدای تازه‌تفحص‌شده به کشور بود که یک خبر از شهدا، بمب خبری بزرگی ایجاد کرد و منشأ یک تحول و آگاهی عظیم در میان مردم شد. خبر این بود: «کشف پیکر مطهر ۱۷۵ شهید غواص دفاع‌مقدس با دستان بسته» این شهدا که جمعی از غواصان و خطشکنان شهید عملیات کربلای۴ بودند در دی ماه سال ۶۵ در جریان عملیات کربلای۴ که طرح آن توسط آواکس‌های آمریکایی لو رفته بود، خط عملیاتی اروند را شکستند و حتی از جزیره ام‌الرصاص هم عبور کردند. طبق شواهد موجود، این رزمندگان درحالی‌که بیشتر آنها مجروح بودند، جلوتر از خط مقدم به اسارت دشمن درآمدند و پیکرشان با دست‌ها و بعضاً با پاهای بسته‌شده در یک گور دسته‌جمعی دفن شده بود و پیکر مطهر آنان بعد از ۳۰ سال توسط تیم تفحص پیکر مطهر شهدا کشف شد. نقطه‌ای که شهدا در آن پیدا شدند، ۱۵ کیلومتر جلوتر از خط مقدم یعنی ابوفلوس در منطقه ابوالخصیب عراق بود. اخبار این فاجعه بار دیگر مظلومیت رزمندگان ایرانی را به دنیا نشان داد و داغ تازه‌ای بر قلب مادران چشم‌انتظار گذاشت؛ مادرانی که سالیان سال چشم‌انتظار خبری از جگرگوشه‌هایشان بودند و شاید روزنه‌ای برای زنده بودن آنها این انتظار کشنده را قابل تحمل‌تر کرده بود، ولی با اعلام خبر پیدا شدن پیکر این شهدا داغی جانسوزتر از قبل بر قلب این پدران و مادران نقش بست، چرا که با این فکر که فرزندشان زنده بوده و زنده‌به‌گور شده است دردشان هزاران بار بیشتر از قبل شد؛ مادرانی که فرزندشان در این عملیات حضور داشته ولی هنوز اثری از پیکر آنها پیدا نشده است. پاسخ این فجایع را باید سردمداران کشورهای حامی رژیم بعث دهند که با حمایت خود ۸ سال جنگ را به ایران اسلامی تحمیل کرده و هزاران مادر را چشم به راه گذاشتند. «تاریخ» عملکرد این کشورها را قضاوت خواهد کرد.