نقطه مقابل بی تفاوتی

  زهرا بابازاده- مسئولیت اجتماعی به عنوان چارچوبی اخلاقی شخص را، چه فرد چه سازمان، در مشارکت به امور اجتماعی که  عمل به آن در سطح وسیع به منفعت جامعه خواهد بود، متعهد می سازد. مسئولیت اجتماعی به این معناست که فرد به عنوان عضوی از جامعه، مشارکت فعالانه دارد و نسبت به مشکلات و معضلات بی تفاوت نبوده و در تغییرات و بهبود شرایط می تواند سهیم باشد.این مشارکت و حضور فعال، از شرکت در پاکسازی محیط زیست تا کمک نقدی یا شرکت در مراسم اجتماعی را در بر می گیرد.
هر فردی که در جامعه کار و فعالیتی دارد، از یک سو منافع و حقوقی دارد که باید برای وی تضمین شود و از سوی دیگر، در قبال آن جامعه نیز مسئولیتی اخلاقی بر عهده اوست. وی باید در مورد مسائل زیست‌محیطی، اقتصادی و اجتماعی پیرامون خود حساس باشد و در حد توان خود برای حل بحران‌های مختلف و ایجاد تعادل در اکوسیستم جامعه فعال باشد. این فعالیت ممکن است در حوزه محیط‌ زیست و حفظ آن باشد یا تلاش برای بهره‌مندی افراد در معرض خطر و کم برخوردار جامعه از امکانات مادی و رفاهی.
مسئولیت و مسئولیت‌پذیری اجتماعی ارتباط مستقیمی با میزان توسعه‌یافتگی یک جامعه دارد. هرچه جامعه از لحاظ اقتصادی و فرهنگی پیشرفته و با ثبات باشد، افراد آن جامعه نیز نسبت به جامعه و معضلات آن حساس‌تر خواهند بود.
از آن جایی که مسئولیت اجتماعی یک امر اخلاقی تلقی می‌شود، فعالیت افراد در حل معضلات و انجام کارهای داوطلبانه به‌تنهایی باعث مسئولیت‌پذیری اجتماعی نمی‌شود؛ این موضوع باید درونی باشد و هر فردی در سبک زندگی خود نیز آن را پیاده‌سازی کند.
مسئولیت اجتماعی در نقطه مقابل بی تفاوتی قرار دارد؛ هرگاه معضل یا بحرانی در جامعه پدید بیاید، هر شهروند مسئول وظیفه خود می داند برای رفع آن معضل به نوبه خود مشارکت موثر داشته باشد تا در رفع آن بکوشد. مسئولیت اجتماعی  طیف گسترده ای از فعالیت های فرهنگی، اجتماعی، محیط زیستی و امور خیریه را در بر می گیرد و افراد جامعه در هر سطح و طبقه ای، در قبال معضلات و اتفاقاتی که در جامعه رخ می دهد مسئول هستند و تحت هیچ شرایطی این مسئولیت از آنان ساقط نمی شود.
مسئولیت اجتماعی شرکتی بسته به اهداف سازمانی متفاوت هستند. در هسته خود این نوعی خود تنظیمی است که در نوآوری ها و استراتژی ها بیان می شود. شرکت ها اغلب با مفهومی تحت عنوان ” خط پایین سه گانه ” هدایت می شوند. این به معنای این است که به جای تمرکز صرف روی عملکرد مالی، کسب و کارها باید روی تاثیر خود بر مردم و سود تمرکز کنند.
مسئولیت اجتماعی شرکت ها به طور سنتی به چهار دسته زیست محیطی، بشردوستانه ، اخلاقی و اقتصادی تقسیم می شود. مسئولیت اجتماعی زیست محیطی به معنای این است که شرکت ها باید تا حد امکان دوستدار محیط زیست باشند. مسئولیت اجتماعی اخلاقی به حصول اطمینان از عملکرد اخلاقی شرکت ها مربوط می شود و به کسب و کارها در خلق جهانی بهتر برای بهبود جامعه کمک می کند. مسئولیت اجتماعی بشردوستانه به کسب و کارهایی اشاره می کند که برای بهتر کردن جهان و بهبود جامعه مسئولیت دارند. مسئولیت اجتماعی اقتصادی، رویه ای است که در تصمیمات مالی شرکت ها اشاره می کند و تعهد آنها به انجام کارهای مفید است. آنها می توانند از مزایای مختلف بهره مند شوند، مثلا مسئولیت اجتماعی شرکتی می تواند یک ابزار بازاریابی قدرتمند باشد که به شرکت ها کمک می کند تا موقعیت مطلوبی را در بین مصرف کنندگان خود داشته باشند.
تلاش های رگلاتوری مسئولیت اجتماعی شرکتی می تواند مشارکت و رضایت کارکنان را بهبود بخشد که موجب رضایتمندی و حفظ مشتریان می شود. علاوه بر این می تواند به جذب داوطلبان شغلی با اعتقادات شخصی مطابق با سازمانهایی که در زمینه مسئولیت اجتماعی فعالیت دارند کمک کند. همچنین صاحبان کسب و کار را وادار به بررسی نحوه استخدام، مدیریت منابع و محصولات می کند. چنین بازخوردی می تواند به اقدامات مسئولیت پذیرتر اجتماعی بیشتری منجر شود که به نوبه خود شرکت ها را قادر می سازد تا در عین موفقیت مالی به مهترین مشکلات جهان بپردازند.