افتخار به زن بودن، مباهات به مادر بودن

 جامعه انسانی، نیازمند علل و عواملی است تا گرایش و صفای باطن افراد آن تأمین شود و صرف قوانین و مقررات سیاسی، نظامی، اقتصادی و … برای این کار، کافی نیست و از طرف دیگر، جوامع کوچک خانوادگی، جامعه بزرگ بشری را می‏سازند، یعنی اعضای خانواده‏های متعدد، عامل تحقق مجتمع رسمی خواهند بود و مادامی که سبب رأفت و گرایش، در بین اعضای خانواده پدید نیاید، به هنگام تشکیل یک مجتمع رسمی، هرگز بین آحاد آن، صفای ضمیر، روح تعاون و پیوند دوستی برقرار نخواهد شد.
مهمترین عاملی که بین افراد خانواده، رأفت، گذشت و ایثار را زنده می‏کند، تجلی روح مادر، در کانون خانواده است، زیرا پدر، گرچه به عنوان «الرجال قوامون علی النساء» عهده‏دار کارهای اداری و اجرایی جامعه کوچک، یعنی خانواده است، لیکن اساس خانواده که بر مهر، وفا و پیوند، پی‏ریزی شده است، به عهده مادر است.
مادر، بی‌تردید مقدس‌ترین واژه تمام آفرینش است و این واژه مقدس تنها بر قامت یک زن می‌نشیند. در هر مرام و مسلکی و دین و آیینی که باشی جایگاه مادر، والا ومقدس است وهمین جایگاه مقدس موجب شده تا زن به مقامی برسد که طبق آموزه‌های اسلامی بهشت را می‌توان در زیر قدم‌هایش جست وجو و پیدا کرد. مادری، انگار دنیایی از احساسات ناب است؛ دنیایی که وقتی از دریچه نگاه یک زن آن را می‌بینی، می‌شود یک عمر فداکاری‌،‌ جانفشانی‌، ‌از خودگذشتگی و ترجیح دادن اعضای خانواده وبه خصوص فرزندانت برخود. اصلا انگار مادربودن را بایدمترادف باعشق‌،‌ فداکاری وایثار دانست.